เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"กิริยาเหลือบตามองเจ้าฟีโน่ มีทั้งรอยรัก รอยแค้น.แค่นี้ ปัญญาวุธก็สามารถยิ้มออก ก่อนยิ้มกว้าง เมื่อหล่อนสะบัดไปทางรถ ให้ต้องรีบขึ้นไปสตาร์ทกุลีกุจอ แล้ว..แผ่นหลังที่น่าซุกซบก็อยู่ใกล้แค่คืบ แม้ขณะนี้ ปานรวีจะพยายามเบนตัวออกห่างสุดตัวปานใด หัวใจก็โหยหาอยากแนบร่างไปซุกยิ่งนัก ความรู้สึกนี้ ทำให้เงื้อมือ ทุบไปเต็มแรง ผลก็คือ..คนที่ขี่รถด้วยอาการใจคอไม่อยู่กับตัว..ผวาเฮือก รถถลาเสียหลักวูบ.และแล้ว..ทั้งคน ทั้งรถ ก็กลิ้งไปทางกอหญ้า..ใกล้บึงน้ำกว้าง..ที่ตอนผ่านทีไร ปานรวีมักชะเง้อ แล้วก็เคยชวนให้เขาแวะบ่อยครั้ง เจ้าฟีโน่กลิ้งอยู่ริมถนน แต่คนกลับไถลไปทางที่ลาดลงริมฝั่ง..ปัญญาวุธรีบลุก ผวาไปหาร่างที่กลิ้งตะแคงอยู่บนกอหญ้า ที่ราบลงด้วยแรงล้มทับของหล่อน “แป้ง..” แค่มือเขาแตะโดนแขน ก็โดนปัดเต็มแรง..ชายหนุ่มหัวเราะเก้อๆ เมื่อหล่อนผุดลุก ปัดแขนขา แต่ตาเขียวปั๊ดเขม็งอยู่ที่หน้าเขา “จะหลอกมาฆ่าเรอะ ?”"