เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"แม่สาวใจแตกเจอดีเข้าจนได้ น่าจะปล่อยให้เจอ อยากซ่านักนี่ แต่เสียงดิ้นรน เสียงหญ้าสวบสาบ บอกให้รู้ว่ามีความพยายามดิ้นหนี ลบความลังเลของเขาทั้งหมด ไม่ถึงอึดใจ เขาก็เห็นภาพตรงหน้า ถึงกับตัวชา ความสลัวทำให้ภาพพร่าจางๆ บนพงหญ้าที่หักราบ ชัดพอจะให้เขาเยือกในอก หล่อนกำลังคลานหนีหัวซุกหัวซุน โดยมีไอ้เดนตายตามคว้าตัว เพราะมันกำลังสาละวนจะถอดเสื้อผ้าตัวเอง โดยใช้มือหนึ่งตะปบขาหล่อน อีกมือพยายามจะถอดกางเกง ฟุตเหล็กในมือถูกกำแน่น เขาหยุดดูห่างๆ เงียบกริบ เหมือนจะประเมินว่าตัวเองควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยสักแค่ไหน กอดกันมาขนาดนั้น มันสมยอมชัดๆ ที่ดิ้นหนี จะเป็นแค่เพิ่มอารมณ์สนุกกันหรือเปล่า “บอกให้อยู่เฉยๆ ! “ เสียงตวาดพร้อมๆกับรองเท้าผ้าใบของไอ้ผู้ชาย เตะเปรี้ยงไปที่สะโพกหล่อน เสียงหวีดทำให้เขาขยับตัวทันที “ทำสะดิ้งหยั่งกะไม่เคย ดีดดิ้นหยั่งงี้ เสร็จกูแล้ว กูจะโทร.เรียกเพื่อนๆกูมาลงแขกดีมั้ย ชอบแบบแท็คทีมก็บอกมา “ “กูจะแจ้งตำรวจ ! “ “หน็อย! ตำรวจคงเชื่อหรอก ผู้หญิงที่กล้ามาเข้ากลุ่มพวกกู เละมาแล้วทั้งนั้น หยั่งมึง หน้าตาผู้ดีแบบนี้แหละ เละสุดๆ ก็แล้วกัน “ มันยังพัลวัลกับการถอดกางเกงไม่สำเร็จ เพราะหล่อนยังพยายามดิ้นหนีมือที่ยุดข้อเท้า สรรค์ยังลังเล ระหว่างควรเข้าไปขัดขวาง หรือเดินหนีไปดี ก็อย่างที่มันพูด ถ้าคนดีจริง คงไม่มามั่วอยู่กับแก๊งเด็กแว๊นซ์แบบนี้หรอก “ดิ้นเรอะ นั่งนี่ กูชักโมโหแล้วนะโว้ย !“ อีกเปรี้ยง คราวนี้มันเตะเข้าชายโครงหล่อน เพราะหล่อนสามารถลุก ตั้งท่าจะหนีได้ เสียงพลั่กพร้อมๆกับร่างหล่อนม้วนลงกองกับพื้น คราวนี้ไอ้ผู้ชายใช้วิธีพุ่งตัวไปคร่อมทับหล่อน ทั้งที่กางเกงยีนของมันยังติดขาข้างหนึ่ง “ดี แบบนี้กูชอบ มันได้อารมณ์ดีโว้ย !“ เป็นภาพน่าทุเรศเหลือทน กับการที่มันพยายามคร่อมตัวเหนือร่างที่น่าจะจุกจนตัวงอ สรรค์ตัดสินใจแล้ว เขาดุ่มเข้าไปอย่างรวดเร็ว เงื้อฟุตเหล็กสุดแขน ไอ้ผู้ชายเพิ่งรู้ตัว เมื่อเกิดเสียงฟุตเหล็กแหวกอากาศ มันหันขวับมา จังหวะเขาฟาดฟุตไปที่หน้ามันเต็มแรง เสียงร้องเหมือนถูกเชือด สรรค์หวดซ้ำ ไม่รอให้มันตั้งตัวได้ เขาฟาดไปไม่ยั้ง ไม่รู้ว่าโดนตรงไหนบ้าง รู้แต่ว่า สิ่งที่สุมไว้ในใจเขา ประดังมาทุกครั้งที่ฟาดมัน “โอ๊ย ! ใครวะ ?” “พ่อมึงไง ไอ้ส่ารเลว !“"