เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"“เฮ้ยๆ! ยังไงก็ต้องมานอนที่นี่ จะให้ป๋าไปโดยไกรไม่ยอมมาเฝ้าบ้านได้ไง ลูกสาวป๋า แล้วยังคนในบ้านเป็นสิบ ขาดหัว ก็เหมือนไม่มีหลักนะ ไงๆ ไกรก็ต้องมานอนที่นี่ รับปากป๋าก่อน “ ชายหนุ่มลอบถอนใจ อดเหลือบตาขึ้นไปอีกแว่บไม่ได้ แม้ ร่างในผ้าขนหนูครึ่งตัวจะไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว แต่เขาก็ยังแทบจะเห็นสายตากินเลือดกินเนื้อของ แม่สาวที่ชอบใช้สายตา”จิก”เขา หล่อนไม่ชอบหน้าเขา อย่างไร้เหตุผล ..แม้จะไม่อยากเก็บมาใส่ใจ แต่ทุกครั้งที่เผอิญเจอแบบหลบเลี่ยงไม่ได้ ยอมรับว่าเขาไม่ชอบ หล่อนวางตัวเป็นนาย ราวกับว่าเขาเป็นแค่พลทหารรับใช้ในบ้าน แม้ท่านนายพลให้เกียรติทั้งต่อหน้าและลับหลัง เขายังโดนสับโขกทางสายตาเสมอ คุณหนูที่ถูกเลี้ยงมาอย่างทะนุถนอม ก็อย่างนี้แหละ ป้าระเบียบ แม่บ้านเก่าแก่เคยแอบเล่าให้เขาฟัง ทั้งๆที่เขาไม่เคยปริปากถาม ท่านแอบกระซิบเล่า เมื่อเห็นคุณหนูแสดงกิริยาไม่สมควรกับเขา และคนรับใช้ “คุณหนูจีไม่ใช่ลูกท่านแท้ๆหรอกนะผู้พัน แต่ท่านไม่ให้รู้ ท่านขอคุณหนูมาจากหลานสาว คุณหญิงท่านเป็นหมันน่ะค่ะ จนอายุจะสี่สิบ แล้วก็ยังไม่มีทายาท พอรู้ว่าหลาน ลูกสาวของน้องสาวท่านเกิดพลาดพลั้งระหว่างยังเรียนหนังสือ ท่านก็ออกปากขอตั้งแต่ตอนนั้นเลย พอคลอด ท่านก็เอามาให้คุณหญิงเลี้ยง สองตายายประคบประหงมหยั่งกับไข่ในหิน จะไม่นิสัยแบบนี้ได้ไง คุณพัน “ “ไป ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วมากินเช้าด้วยกัน ไกร “ ร่างอ้วนใหญ่โอบไหล่ร่างสูงตรง ที่สูงกว่า เป็นภาพที่ทุกคนในบ้านชินตาดี ยกเว้น ลูกสาวที่เพิ่งลงบันไดมา ที่ถึงกับหยุดกึก ตาจ้าวับ แม้บิดาจะชิงเล่าด้วยเสียงพยายามแจ่มใส “ไม่มีอะไรลูก ตำรวจแทงเรื่องว่าสร้างสถานการณ์ ไม่ต้องห่วงนะลูก พ่อไปดูงาน ก็ยังมีไกรอยู่เป็นหลักที่นี่ “ “ไม่เห็นมีใครกลัวเลยนี่คะ เราอยู่กันได้ !“"