เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"มุจลินทร์รีบเบียดร่างแนบผนังด้านที่มีเงามืด เมื่อไอ้คนตัวผอม เสียงออกแหลมๆ และมักเป็นต้นเสียงคุยเรื่องสัปดน เพื่อให้เพื่อนๆตบมือ เป่าปากเป็นที่ถูกใจ นัยน์ตาเธอวาบแสง เมื่อได้ผอมเดินปลดซิป ดึง..ไอ้ .เธอเบือนหน้าหนี ก่อนหันขวับมา เมื่อเสียงเฮขื้นสนั่น “ซิ๊ด มึงยิงขีปนาวุธใส่บ้านน้องมู่หลันเลยเรอะ เฮ่ยๆ นกมันด่ามึงแล้ว ไอ้เป้ “ ไม่มีอะไรหยุดหญิงสาวได้แล้ว ภาพมันยืนแอ่น พุ่งน้ำเป็นลำโค้งเข้าใส่ลานสนาม ที่ปูหญ้านุ่มพิเศษเพื่อให้หมาตัวเล็กไปเกลือกขนหลังอาบน้ำ ถูกมัน ฉี่ใส่ ! ผลุนผลันเข้าห้อง คว้าเจ้ารีวอลเวอร์เอามาประทับในท่าลองยิง กระสุนยังอยู่ เธอตรวจดูแล้ว ความโกรธสะสมตลอดวันเหมือนลาวาใกล้ระเบิด ร่างสูงเพรียวไปยืนจังก้าตรงระเบียง จับปืนยื่นมือขึ้นในท่าเล็ง.. จู่ๆ เสียงเฮลั่นๆก็เงียบกริบ เมื่อคนหนึ่งเหลือบตามาเห็น แล้วตะโกนลั่น “เฮ่ย ยัยมู่มันจะยิงเรา !“ วงที่ตั้งล้อมขวดเหล้า จานกับแกล้ม กระเจิงไปคนละทิศละทาง จะมีก็แต่ร่างสูงที่ลุกยืน พุ่งสายตาไปด้วยสีหน้าไม่เชื่อว่าหล่อนจะกล้า “ไอ้แอโร่ว์ อย่าไปวัดกับมัน มันตาขวางแล้ว ไม่เห็นเรอะ “ “แน่จริง ก็ยิงสิวะ กูจะได้รื้อบ้านมันทั้งหลังเลย ! “ ปืนลดระดับลง มาเล็งตรงอกของคนที่กำลังเดินยืดอก ส่ายเข้าไป ท่ามกลางเสียงเชียร์ที่เริ่มครึกครื้นอีกครั้ง “เอาเลย แอโร่ว์ จับมาจูบสั่งสอนสักจ๊วบ ขี้คร้านจะอ่อนระทวย “"