เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

มันเป็นที่พัก ที่กระจอกที่สุดในชีวิตของการผจญภัยของเขา เลยต้องย้อนไปที่รถ เอาถุงนอนโยนขึ้นไปบนชาน เอาเสื้อผ้าที่เขาเก็บไว้ทางตอนหลังรถแลนด์ รวมทั้งข้าวของจำเป็นสำหรับการเดินทางครบครัน ไม่เว้นแม้แต่ กระดาษทิชชู่ ตาเขาจุดประกายสนุก เมื่อมองไปทางบึง น่าจะมีปลา ดีล่ะ เขามีเบ็ดด้วย ตกปลามาย่าง มาทอดกิน โอ้ย มีความสุขจริงโว้ย ข้าวสำเร็จรูปเราก็มี สบายล่ะ ลุงโชติเอ๋ย นอกจากนั้น มือเขาคว้ากล้องส่องทางไกล ที่โผล่มาจากกองกระดาษเขียนรูปท้ายรถ เอามายกส่องไปที่ต้นไม้ใหญ่ ไดยินเสียงนกจุ๊กจิ๊ก แล้วเขาก็เห็นนกสองตัวจู๋จี๋กัน ให้ต้องหัวเราะหึหึ เจอฉากนกเมคเลิฟโว้ย เดี๋ยวจะเอาไปส่องดูอย่างอื่น เผื่อจะเจอสิงโตกำลังเมคเลิฟมั่ง เพราะเคยดูสารคดี เห็นว่าสิงโตตัวผู้ เป็นยอดนักรักนี่หว่า มันสามารถรักได้ทุกเมื่อทีเดียว เขาแพนกล้องไปเรื่อยๆ ด้วยอารมณ์ครึกครื้น ก่อนหยุดกึก เมื่อเห็นภาพหนึ่ง ที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น ภาพเด็กฝรั่ง และตรงหน้าต่างบานยาวแบบฝรั่งเศส มือเขาปรับหน้ากล้องอย่างรีบร้อน แล้วก็สูดปาก หัวเราะในใจ ครึกครื้นยิ่งกว่าเห็นภาพนกซะอีก ยายโมฬี นั่นห้องหล่อนหรือนั่น ท่าทางเหมือนเพิ่งอาบน้ำออกมา ถึงเดินเปลือยแบบนั้น ร่างขาว ที่เห็นเด่นชัดในสภาพห้องที่ดูสลัวเลือน สัดส่วนสวยงามจนรวินึกอยากวิ่งไปคว้ากระดาษร่าง กับดินสอ มายืนวาดภาพหล่อนตรงนี้นัก เขานึกถึง โรส ในหนังเรื่องไททานิค ตอนแจ็คเขียนรูปเปลือยอกให้หล่อน ยายโมฬีอะร้าอร่ามไม้แพ้โรสเลย พับผ่า เห็นหน้าตาเด็กๆ แต่เชฟหล่อนไม่เด็กแล้ว อ้อ ลืมไป ก็เด็กลูกครึ่ง แถมมีผัวฝรั่ง นึกๆแล้ว ชักอยากเจอนายอองรีตัวจริง อยากรู้ว่าแก่ขนาดนั้น ยังเคี้ยวเอื้องไหวเรอะ..