เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

“ดูท่าว่าเธอจะไม่รักชีวิตและอยากไปจากที่นี่จนตัวสั่น” “ใช่ ฉันต้องการไปให้พ้นจากเรือมหาโจรที่มีคนชั่วๆ อย่างคุณอยู่ โอ๊ยยย!!” แรงบีบยิ่งอัดแน่นเมื่อหญิงสาวแสดงความผยอง แต่น่าหงุดหงิดที่ชายหนุ่มยังเห็นความเด็ดเดี่ยวในแววตาของเธอแทนที่จะเป็นความหวาดกลัวจนหัวหด “ได้! ฉันจะให้เธอไปจากที่นี่ตามที่ขอ ตอนนี้! และเดี๋ยวนี้!” “ว่ายังไงนะครับ/ คะนาย!” แทบจะเป็นเสียงเดียวกันกับที่นางบัวคำและลูกเรือทั้งหมดอุทานออกมา ทุกคนเริ่มผวากลัวเหลือเกินว่าเจ้านายจะลงโทษด้วยความป่าเถื่อน ไม่ทันไรร่างบางก็ถูกกระชากลากถูออกไปจากห้อง เหล่าลูกเรือคนอื่นๆ จึงเริ่มทยอยกันออกมาเพราะได้ยินเสียงเอะอะแต่เจ้านายกลับไม่มีลดละ เดินมุ่งหน้าไปที่กลางลำเรือจัดการเหวี่ยงร่างเล็กที่เอาแต่ดิ้นรนกระแทกกับขอบแข็งๆ ของมัน ตอนนี้สีหน้าทุกคนต่างซีดเผือด ไม่มีใครกล้ากระดิกหรือเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งนั้น “กระโดดลงไปซะ! อยากไปจากเรือชั่วๆ นี่หนักไม่ใช่เหรอ ฉันให้โอกาสเธอแล้วไง โดดลงไปเดี๋ยวนี้!” เสียงเข้มตะเบ็งอย่างโหดเหี้ยม ทุกคนมองไปที่หญิงสาวด้วยเวทนาแต่ไม่มีใครกล้าเสนอหน้าทำอะไร นางบัวคำเป็นเพียงผู้เดียวที่คิดจะวิ่งเข้าไปหา แต่ก็ถูกมือหนายกขึ้นมาขวาง สีหน้าบอกว่าเอาจริง “หยุด! อย่าได้คิดที่จะเข้าไปช่วยแม่คนนี้เป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน” “แต่ว่า...” ยังไม่ทันที่นางจะโต้แย้ง หญิงสาวก็ลุกขึ้นมาจ้องหน้าศิวะด้วยดวงตาที่เด็ดเดี่ยว คงจะนึกชังเขาเต็มหัวใจ แต่เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าเธอไม่มีท่าทีขยับเขยื้อนหรือเปล่งเสียงใดๆ จึงคิดว่า แม้แววตาของเธอจะผยอง แต่ข้างในคงจะกลัวจนสั่นงันงก ริมฝีปากหยักบิดขึ้นพร้อมรอยยิ้มแสยะแทนการตราหน้าว่าที่แท้เธอก็ไร้น้ำยา “ฉันจะปล่อยให้แม่นี่อยู่ข้างนอก พวกแกทุกคนไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนก็ห้ามให้ที่ซุกหัวนอน ส่วนเธอ...ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็เชิญกระโดดลงไปจากเรือของฉันได้ทุกเวลา” ร่างสูงหมุนตัวคิดที่จะกลับเข้าห้องพักด้วยแน่ใจว่าหญิงสาวจะไม่มีวันกระดิกตัวไปไหนนอกจากทรุดกายนั่งร้องห่มร้องไห้ สำนึกว่าไม่ควรลองดีกับคนอย่างเขา แต่ที่ไหนได้...ทันทีที่ลูกเรือพากันแหกปากตะโกนลั่น สีหน้าตกใจสุดชีวิต ชายหนุ่มก็รีบหันหลังกลับ ทันเพียงแค่เห็นร่างเล็กๆ กระโจนสู่ท้องทะเลดำมืดได้อย่างกล้าบ้าบิ่น “ยายบ้าเอ๊ย!” เสียงสบถดังขึ้นด้วยความตกใจ ไม่คิดจริงๆ ว่าผู้หญิงรูปร่างท่าทีเหมือนหลุดมาจากวงศ์ผู้ดีจะกล้าทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ “นานแล้วยังไม่เห็นน้องเขาโผล่ขึ้นมาเลย” “จริงด้วย นี่ถ้าแม่หนูคนนี้เป็นอะไรไป นั่นก็เป็นเพราะความป่าเถื่อนของคุณศิวะเพียงคนเดียว” ทุกคนรีบมาออกันที่ขอบเรือ ตามมาติดๆ ด้วยการกล่าวโทษของนางบัวคำอย่างร่ำไห้ สุดท้ายเมื่อเวลาผ่านไปแล้วยังไม่เห็นว่าหญิงสาวที่อวดดีที่สุดเท่าที่ในชีวิตของเขาเคยพบเจอจะโผล่ขึ้นมา ศิวะจึงสบถเสียงดัง ทุบกำปั้นไปที่ขอบเรือ ก่อนถอดเสื้อยืดตัวใหม่ที่เพิ่งจะเปลี่ยนหลังอาบน้ำชำระกายแล้วกระโจนสู่ห้วงมหาสมุทรเป็นครั้งที่สอง เพื่อช่วยชีวิตผู้หญิงที่เป็นใครมาจากไหนหรือแม้แต่ชื่ออะไรเขาเองก็ยังไม่รู้