เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"คำว่า..เรา ราวกับเป็นน้ำอมฤตแสนชี่นใจ ชะโลมหัวใจแห้งโหยให้สดชื่นขึ้น เขาพยักหน้าด้วยสีหน้าซึ้งในน้ำใจหล่อนเต็มที่ “ขอบคุณครับ งั้นผมจะรีบไป รีบมาครับ” แล้วช่วงขายาว ก็จ้ำกลับออกไป บัวบลมองตาม นึกอยากให้ศักดามาเห็นเธอที่นี่ มารับรู้ว่า เธอกำลังมีความรู้สึกเหมือนมีครอบครัวก็ไม่ปาน ถ้าเพียงแต่.. ถ้า แม่ของแชมป์จะไม่กลับมาแล้ว บางที ถ้าเขาคนนี้อยากยกลูกให้เธอ เธอก็ยินดีที่จะเป็นแม่คนที่สองของแชมป์ รสชาตของการอยู่เป็นสาวโสด จนอายุอานามใกล้เลขเสาม มันทำให้เธอยอมทนอารมณ์แปรปรวนของศักดาตลอดมา ทนเพื่อให้ได้ชื่อว่ามีแฟน ที่อาจแต่งงานมีครอบครัวสักวัน หากยิ่งคบกันนาน เธอก็ยิ่งรู้ว่า ถ้าขืนแต่งงานไปกับผู้ชายแบบศักดา ชีวิตครอบครัวไม่น่าจะมีความสุขนักหรอก ยอมรับว่า การได้เห็นผู้ชายหน้าตาดี ต้องกระหืดกระหอบกับลูกชาย แบบพ่อเลี้ยงเดี่ยว ได้ก่อความเห็นใจ บางทีก็สงสาร เมื่อเห็นสีหน้าเหนื่อยล้า กับการวิ่งรอกรับส่งลูก แล้วยังอาจต้องกลับไปตัวเป็นเกลียวในบ้าน ที่ไม่มีแม่บ้าน นั่งรอเผื่อแชมป์จะร้องหาพ่อ จนใกล้สี่ทุ่ม เธอก็เห็นเขากลับมาอีกครั้ง ในมือถือถุงขนาดใหญ่ ใบหน้าสะอาดราวไปอาบน้ำมาแล้ว พอเห็นเธอ เขาก็ชูถุงอวด ก่อนมานั่งแปะข้างๆ “ผมเตรียมมานอนเฝ้าแชมป์ กับชุดใส่ไปทำงานพรุ่งนี้ หวังว่า คงนอนแค่คืนเดียวนะฮะ ตะกี้ ดีที่กลับบ้าน เพราะผมลืมปิดไฟ ลืมปิดประตูบ้านด้วย ยังดีที่ไม่ลืมล๊อคประตูรั้ว” “ปกติ ต้องทำทุกอย่างเองหมดเลยหรือคะ?” รอยยิ้มเขาเลือนลง ก่อนพยักหน้า “ครับ พอแม่เด็กไปทำงานไกล ผมก็เหนื่อยแฮ่กเลย อ้อ ผมสัญญากับแชมป์ไว้ว่า ถ้าเขาหาย ผมจะพาไปเที่ยวเกาหลี ไปหาแม่เขา คุณครูเคยไปเกาหลีหรือยังอะ?” “ยังเลยค่ะ เพื่อนๆ ที่โรงเรียนไปมาแล้วหลายคน บัวก็นึกอยากไปเหมือนกัน แต่หาเพื่อนไปไม่ได้ มีแต่คนเคยไปมาแล้วทั้งนั้น”"