เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

“คุณมันเห็นแก่ตัว ปล่อยฉันนะ” หญิงสาวแหว ภิยวัฒน์ไม่สนใจอาการดิ้นรนขัดขืนของร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดนัก ชายหนุ่มลากหญิงสาวเข้าไปในห้องก่อนจะเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงกว้าง “โอ๊ย!” คนถูกโยนร้องอุทธรณ์อย่างเจ็บจุก ร่างสูงยืนมองหญิงสาวที่รีบกระเถิบถอยหลังจนชิดติดหัวเตียง แววตาหวาดวิตกจ้องอย่างระวังภัย ภิยวัฒน์นึกโมโหเมื่อนึกถึงตอนที่หญิงสาวคุยกับนพฤทธิ์เพื่อนพี่ชายของเขา สีหน้าและแววตามันช่างแตกต่างยามที่อยู่กับเขาอย่างสิ้นเชิง “จำไว้ว่าตอนนี้เธอคือของที่ฉันจะทำยังไงก็ได้ ยิ่งเป็นของที่ป๊าฉันเลือกให้แล้ว ฉันจะทำลายให้มันย่อยยับไปเลยทีเดียว” คำพูดของชายหนุ่มทำให้ร่างบางที่เนื้อตัวสั่นเทายิ่งรู้สึกหวาดวิตกมากยิ่งขึ้น “งั้นฉันจะฟ้องคุณลุงถ้าคุณทำอะไรฉัน” มีนารินทร์หารู้ไม่ว่าคำขู่ของเธอนั้นมิได้ทำให้ชายหนุ่มนึกกลัวเลยสักนิด ตรงกันข้ามมันกลับยิ่งเป็นแรงส่งให้เขาอยากจะขยี้เธอเร็วมากยิ่งขึ้น “อยากลองดีกับฉันก็เชิญ” ความหวาดกลัวทำให้มีนารินทร์คว้าหมอนที่อยู่ข้างตัวขว้างใส่ชายหนุ่มแล้วรีบวิ่งลงจากเตียงเพื่อไปยังประตูทางออก ภิยวัฒน์ไม่รอให้หญิงสาวได้ก้าวพ้นประตูไปด้วยซ้ำ ร่างสูงคว้าเอวคอดของสาวหวานก่อนจะลากกลับไปที่เตียงพร้อมกับทาบทับร่างหนาเพื่อกักร่างบาง ชายหนุ่มเย็นชาอารมณ์ศิลปินจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตาแห่งความหวาดกลัว ไล่ลงมายังปากอิ่มระเรื่อสีชมพูจัดที่สั่นระริกราวเชิญชวน