เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

เราสองคนขับมาเรื่อยๆจนถึงบ่ายอาการป่วยของสามีทุเลาลงมากแล้วจึงช่วยขับได้อย่างสบายใจ ไม่น่าเชื่อว่ายาพาราเซตามอลของไทยที่ฉันพกมาจะใช้ได้ผลกับฝรั่ง เรามุ่งหน้าไปยังเมืองรัทนากีรี (Ratnagiri) ตอนนี้รู้สึกว่าคนก็หิวมากแถมรถก็ต้องการพัก เราพยายามสอดส่ายสายตาหาร้านอาหารแต่ก็ตามเคยไม่มีเปิดสักร้าน จนถึงปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งซึ่งเห็นป้ายมาแต่ไกล ไม่รอช้าสามีเลี้ยวเข้าปั๊มทันที คราวนี้ล่ะจะได้พักทั้งรถทั้งคนเสียที เติมน้ำมันเป็นที่เรียบร้อยแล้วเหมือนเจอโชคสองชั้นเพราะฉันเจอร้านอาหารตามสั่งเล็กๆข้างปั๊มร้านหนึ่งเปิดขายอยู่ ฉันก็หวังว่าจะได้แวะกินข้าวกันก่อนแต่ข่าวร้ายคือสามีอยากไปต่อไม่ขอแวะเพราะมันเลยเวลามามากจึงไม่อยากเสียเวลา ฉันก็แอบงอนนิดนึงเพราะอุตส่าห์ตามหาร้านอาหารจนเจอ ฉันทั้งเหนื่อยทั้งหิวแถมตอนนี้กำลังจะโมโหหิวแล้ว แต่สุดท้ายก็ต้องยอมไปต่อเพราะสามีเป็นคนจริงจังคือถ้าจะทำอะไรก็จะมุ่งมั่นมากฉันเลยขี้เกียจงอน ทะเลาะไปก็เสียพลังงานเปล่าๆ ฉันทำการตัดใจจากอาหารมื้อหายากของวันนี้ (รู้งี้แวะกินร้านพี่ที่โดยสารรถเรามาจากบนเขาก็คงจะดี) และพูดกับตัวเองว่า “โอเคงั้นไปต่อก็ได้(วะ)” ฮ่าๆๆ หลังจากที่ตัดสินใจไม่แวะกินข้าวร้านที่เราอุตส่าห์หาเจอกันแล้วสามีจึงไปที่รถเตรียมตัวจะออกสตาร์ท และจังหวะนั้นเอง...แกร๊ง!! ฉันได้ยินเหมือนเสียงของแข็งอะไรสักอย่างหักหรือขาดออกจากกัน…