เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

“พี่หลง!...” แววตาคู่เดิมคู่นี้ คู่ที่นำแต่ความสุขมาให้เธอ ขวัญไพรเรียกชื่อสามีแล้วยิ้มกว้าง หากเพียงไม่นานรอยยิ้มกว้างกลับเจือลงแววตาวาววับดูเศร้าสร้อยตอนได้ยินชายหนุ่มย้ำชื่อตนเองให้เธอฟัง “ผมคือชาคร์... ชาคร์ คาร์เกน ไม่ได้ชื่อ หลง...” ชายหนุ่มย้ำชื่อตัวเองแล้วถอนหายใจ นึกโมโหตัวเองที่เป็นต้นเหตุทำให้ผู้หญิงในอ้อมกอดเสียใจอีกแล้ว ให้ตาย!เห็นเจ้าหล่อนเจ็บทีไร ใจเขาก็เจ็บไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเท่าไหร่นักหรอก ไม่ได้อยากทำให้ขวัญไพรเสียใจเลยสักนิด ชาคร์ยกมือข้างหนึ่งเชยคางมนให้แหงนเงยขึ้น สองดวงตาสบกันแน่นิ่ง “จะเป็นไปได้ไม่ถ้าหากเราสองคน มาเริ่มต้นกันใหม่ แล้วละทิ้งเรื่องราวที่ยังจำไม่ได้นั้นซะ” ชาคร์ค่อยๆเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่เขาเฝ้าทบทวนมาหลายวัน ความรู้สึกที่เขามีต่อขวัญไพร มันชัดเจน เขาหลงรักเจ้าหล่อนเข้าอย่างเต็มเปา เขาหลงรักเมียตัวเองเข้าแล้วนะสิ... (ชาคร์ vs ขวัญไพร) หญิงสาวลืมตาใสแจ๋ว พลางเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มผู้เป็นพ่อของลูก “ลูกดิ้นใหญ่เลยค่ะ...” ประโยคบอกเล่าแสนสั้นหากก็ทำให้หัวใจของอีกหนึ่งดวงมันรู้สึกพองโตจนแน่นคับอก สิงห์รีบก้มใบหน้าลงมองดวงหน้ากระจ่างของเมียตัวเล็ก ไล้สายตาลงสู่กึ่งกลางลำตัวที่มีเจ้าตัวน้อยของเขานอนหลับปุ๋ยอยู่ในนั้น ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเมื่อจิตนาการถึงร่างน้อยๆตัวเท่าฝ่ามือนอนขดตัวอยู่ในนั้น สิงห์มองหน้าท้องนูนสลับกับใบหน้าของชารีน มันตื้อตันจนพูดอะไรไม่ออก “คุณอยากสัมผัสยายหนูดูไหมคะ” “พี่...เอ่อ...ผมสัมผัสเขาได้เหรอ” สิงห์ถึงกับยืนทื่อ มือเท้าที่โอบกอดแม่ของลูกเย็นเฉียบ ดวงตาคมกริบเริ่มแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆและตรงหัวตามันมีน้ำใสเอ่อล้น ชายหนุ่มจำต้องยกมือขึ้นปาดมันทิ้ง (สิงห์ vs ชารีน)