เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"อ้อ นัดกันที่นี่เอง..แสดงว่า น่าจะเคยนัดเจอกัน...ขณะเร่งความเร็วของรถผ่านไป เขาเห็นหล่อนตรงไปขึ้นรถของไอ้กวี ที่จอดอยู่ข้างร้านกาแฟนั่นเอง หัวใจหนึบอย่างรุนแรง..ซ้ำรอยในอดีต ที่เขาเคยเจ็บปวดหัวใจ เมื่อคุณหนูลิต้าผละจากเขาไปจี๋จ๋ากับไอ้กวี เพราะมันเอารถพ่อมันมาขับ ลิต้าในวันนั้น กับวันนี้ ไม่ได้เปลี่ยนแปลง นั่นคือ พร้อมถลาไปซบอกใครก็ได้ที่รวย... แล้ว ไอ้สุดเขตวันนี้ ไม่รวยเรอะ...อาการเจ็บหนึบตรงหัวใจ ร่ำร้อง...เป็นความเจ็บที่เขาบอกตัวเองว่า จะไม่ยอมเจ็บซ้ำสอง..เออ นั่นนะสิ ทำไมจะต้องเจ็บอีกล่ะ ก็ เราไม่ได้..อะไร หล่อนแล้วนี่ ไม่คิดอะไร แล้วทำไมถึงรู้สึกราวกับ..หึง .เฮ่ย ไม่ได้หึง แค่..หมั่นไส้ ขวางลูกกะตาเท่านั้น แล่นรถตามความเคยชิน แต่ใจไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน เส้นทางที่ขับรถกลับบ้าน ดูมันจะน่าเบื่อ จำเจ ซ้ำซาก นันธ์ไม่ได้มีอิทธิพลกับจิตใจเราเลยจริงๆ เพราะ แม้หล่อนจะบอกว่าพาหัวหน้าฝ่ายคืนภาษีไปกินข้าว เขายังไม่รู้สึกแม้แต่จะสนใจว่า ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แก่หรือหนุ่ม"