เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

หลังจากเติมพลังกันสุดเหวี่ยงด้วยโรตีและแกงกะหรี่หม้อใหญ่ (กินหมดนะจะบอกให้) เราก็มุ่งหน้าสู่เขตเทือกเขาซึ่งแน่นอนว่าสามีเป็นคนขับ ค่อยๆลัดเลาะไปตามเส้นทางที่พนักงานโรงแรม เอ๊ยไม่ใช่! พนักงานร้านอาหารบอกมา ขับไปเรื่อยๆจนถึงเนินเขานั่น ฉันต้องเสียสละในการกระโดดลงรถเพื่อให้รถเบาลง ช่วยเข็น แล้วก็ต้องวิ่งตามตุ๊กๆในขณะที่สามีขับปีนเขาขึ้นไป ฉันวิ่งตามขึ้นไปจนถึงแล้วก็ต้องขอเวลาพักเพราะเหนื่อยสุดๆไปต่อไม่ไหวแล้ว (ถ้าเพื่อนๆนึกสภาพฉันตอนนี้ไม่ออกสามารถย้อนกลับไปดูความเดิมได้ใน “ตอนที่ 1 เข็นตุ๊กขึ้นเขา” นะคะ) ช่วงที่เรากำลังพักเหนื่อยอยู่บนเนินเขานั้นมีชาวอินเดียหลายคนที่สัญจรไปมาเกิดความสงสัย บางคนถึงกับจอดรถแวะถามว่าเรามาจากไหน? ทำไมขับตุ๊กๆ? แล้วมาจอดทำอะไรที่นี่? มีอะไรให้ช่วยไหม? ในใจฉันแอบคิดว่า “มันสายไปแล้วค่ะ หนูเข็นตุ๊กๆขึ้นเขามาได้เรียบร้อยแล้วไม่ต้องช่วยแล้วจ้า” … อยากบอกว่าเธอมาช้าไป ฮ่าๆๆๆ คุยกับพี่ๆกลุ่มนี้ได้สักพักก็มีชายเสื้อดำคนหนึ่งขี่มอ’ไซค์ผ่านมา และเขาก็แวะเข้ามาถามไถ่เราเหมือนคนอื่นๆ สามีเกิดความสงสัยว่าด้านหน้ามอ’ไซค์นั้นเหมือนจะมีถุงอะไรบางอย่าง เลยถามเขาว่ามันคืออะไร เขาตอบด้วยสีหน้าที่ราบเรียบสุดๆ ได้ความว่า “อ๋อ ในถุงนี้มีงูหลามจ้า” กรี๊ด!! ตอบมาได้ไงหน้าตาเฉยว่า “งูหลามจ้า” พี่คะ...นี่มันคือ “งู ห ล า ม” เชียวนะคะพี่ขา แค่คิดหนูก็กลัวแทนแล้วค่า