เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"ลำคอคนฟังแข็งขึ้น เสียงใสเมื่อกี้แหบลง แม้จะกลั้วหัวเราะอย่างเคยชิน “ถูกแล้วค่ะ เพราะสำหรับคนบางคน เราก็ควรจะทำใจให้ลืม ถ้ามันไม่มีประโยชน์อะไร คนๆ นั้น เคย.เป็นคนรักเก่าของนิด คนรักเก่าๆ เท่านั้น ซึ่งธรรมดาไม่ใช่หรือคะ เพราะคนเรากว่าจะโตมาขนาดนี้ มันก็ต้องรู้จักรักคนนั้นคนนี้อยู่เรื่อยๆ” “ตุ๊ไม่ทราบ เพราะตุ๊ไม่เคยรักคนนั้นคนนี้อยู่บ่อยๆ” “แน่ละสิคะ ตั้งแต่คุณโตมา คุณก็คงจะรักคุณนราวดีคนเดียว” กัลยาณีไม่รู้เหมือนกันว่า เหตุใดจึงพูดคล้ายประชดเขาในทำนองนี้ ทั้งที่ก็รู้แน่ชัดอยู่แล้ว บางทีอาจจะเพราะแธอต้องการย้ำหัวใจให้รับรู้ว่า กับผู้ชายคนนี้ เธอไม่มีสิทธิ์อยู่ใน.ความรัก ของเขาโดยแท้จริงได้ เสียงห้าวตวัดนิดๆ “ก็ไม่แน่ ต่อไป ตุ๊อาจจะรักคนอื่นอย่างนั้นบ้างก็ได้!” “แล้วจะรักนิดมั่งไหมล่ะ?” เธอถาม อย่างให้รู้ว่าแกล้งถาม เงาตาเลื่อมพราวในความสลัว นิ่งลงเล็กน้อยราวจะสำรวจ “อาจจะ เพราะถ้าจะว่าไป คุณก็เป็นผู้หญิงคนแรกของตุ๊ แต่สำหรับคุณ ตุ๊คงไม่มีความหมายใช่ไหมฮะ เพราะ..” เขาอ้ำอึ้งเล็กน้อย แต่ก็พูดประโยคต่อไป ที่ทำให้คนฟังสะใจตัวเองยิ่งขึ้นไปอีก “คุณมาอยู่กับตุ๊เพราะความจำเป็น อีกหน่อย คุณก็คงลืมอย่างคุณชัชอะไรนั่น ว่า เรา..เคยมีอะไรต่อกันมั่ง” “ฉันจะลืมเสมอ ถ้ารู้ว่า จำแล้วไม่ได้อะไรขึ้นมา” ชโลธรไม่มีวันรู้ว่า ถ้อยคำนี้มิใช่การตัดรอน หากแต่เป็นการพูดที่ก่อให้เกิด สิ่งที่จะกีดขวางความรู้สึกของเธอให้หยุดอยู่เพียงเท่านี้ ประสบการณ์ในชี่วิตที่ผ่านมา ทำให้กัลยาณีแข็ดเขี้ยวเสียแล้ว ต่อการ..หวัง ความรักจากใคร เพราะสิ่งตอบแทนจากการหวัง คือความขมขื่น ที่จะพอกพูนขึ้นเท่าปริมาณของความหวังนั้นเสมอมา ชายหนุ่มถอนใจ จับตามองร่างระหง ที่ดูแบบบางขึ้นกว่าเดิม ในเสื้อนอนแพรแนบลำตัว ความรู้สึกอาวรณ์ เสียดาย เกิดขึ้นแว่บ ก่อนจางหายคล้ายตัดใจ โดยเฉพาะเมื่อเขายื่นมือไปข้างหน้า ร่างนั้นก็เคลื่อนเข้ามาในอ้อมแขน คล้ายรอทำหน้าที่อยู่ เขาแนบจมูกกับกลุ่มผมดำเป็นมันหอมรวยริน และบังคับความรู้สึกให้เป็นการถือกำไรจาก..สินค้า เท่านั้น “รู้ไหมว่า ถ้าตุ๊เคยปลูกบ้านอยู่ใกล้คุณมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วเรารู้จักกันเสียตอนนั้น ตุ๊จะทำยังไง” กัลยาณีส่ายหน้า หากพอได้ยินคำตอบ ก็เงยศีรษะขึ้นทันควัน “ตุ๊จะแต่งงานกับคุณตั้งแต่ตอนนั้น” “ก็แล้ว ถ้าเจอตอนนี้ จะแต่งไม่ได้หรือคะ?” เขานิ่ง คล้ายจะพยายามพูดให้ดีที่สุด หากหญิงสาวก็รู้เสียแล้วว่า กำแพงที่เธอสร้างขึ้นขวางตัวเอง มัน มั่นคงกว่าที่คิดเสียอีก เพราะเขาเองก็เป็นฝ่ายที่สร้างขวางเธอไว้อีกเปลาะ จากสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นไปไม่ได้ “คุณก็รู้ว่า มันไม่มีวันเป็นอย่างนั้นได้” “นั่นนะสิคะ “เธอทำเสียงล้อ “นมได้ตีตาย ถ้ารู้ว่าคุณตุ๊มารักผู้หญิงไม่ดี ผู้หญิงที่มาอยู่กับคุณด้วยเงินเพียงสามหมื่น คุณจะรัก หรือทำอะไรก็ได้ เพราะมันรวมอยู่ในเงินสามหมื่นนั่น นอนกันเสียทีดีไหมคะ มัวพูดกัน คุณจะขาดทุนเปล่าๆ เวลาสามเดือน ถ้าตีออกมาแล้ว ก็เดือนละหมื่น วันละเท่าไหร่น๊า” เธอทำท่าคิด อ้อมแขนที่โอบหลวมๆ จึงตวัดเข้าหาทันที ครู่เดียวก็รู้สึกตัวลอยขึ้นจากพื้น เสียงห้าวตอบมาอู้อี้ เพราะริมฝีปากแนบกับซอกคอขาว หอมกรุ่น โดยเขาไม่มีวันรู้ว่า ใบหน้าที่แหงนสูงเหลือบตามองไปยังแนวเขาทะมึนนั่นอีกครั้ง ในดวงตาที่หล่อรื้นด้วยน้ำตาปริ่ม “วันละก็ตกประมาณสามร้อยกว่าๆ” “ค่าตัวแพงหน่อยนะคะ” ประโยคสุดท้าย ติดแน่นในความรู้สึกทั้งของคนพูดและคนฟัง ดุจดังกำแพงสูงใหญ่ที่ขวางความรู้สึกนั้นให้แยกออกจากกัน โดยไม่มีทางปีนป่ายกำแพงนั้นมาบรรจบกันได้อีกเลย..."