เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"แม้จะผละมาแล้ว อิทธิก็ยังเก็บรอยยิ้มเยาะของเจ้านายคนใหม่มาหงุดหงิด ให้ตายสิวะ น่ารำคาญแม่คนนี้จริงๆ ทำหยั่งกะเด็ก พอไม่ถูกกัน ก็คอยทำเป็นเยาะ ทำเป็นข่ม ขนาดสุมิโอะยังแอบนินทาว่า การทำงานของพวกเรา ท่าจะไม่ปกติแล้วล่ะ ถ้า ลูกสาวเจ้านายยังอยู่ที่นี่ .. เขาเลี่ยงไปขลุกอยู่ที่ห้องบอยเลอร์ จนพวกลูกน้องอดออกปากไม่ได้ “พี่อิทธิ์ ย้ายของมาอยู่ที่นี่เลยก็ได้นะ ปล่อยให้เขายึดห้องนั้นไปเลยละกัน “ “ของๆเขา เขาอยากนั่งตรงไหน ก็เป็นสิทธิ์ของเขา ขอเฮียมาอยู่ที่นี่สักพักละกัน “ ให้อึดอัด รำคาญใจเพียงใด เขาก็ไม่มีวันยอมหลุดคำพูดที่ทำให้เจ้านายดูแย่ไปกว่าที่ประดาลูกน้องเห็น แล้วก็เก็บมานินทากัน ขนาดไม่พูด ข่าวเขาโดนยึดโต๊ะ ก็แพร่ไปทั้งโรงงานแล้ว น่าจะเกิดมาจากสองสาวในห้องแล็ปฯ ชายหนุ่มออกไปที่โกดังเก็บวัตถุดิบ ก่อนรีบถอยแทบไม่ทัน เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะแจ่มใส รัวภาษากับฝรั่งเป็นที่เบิกบานมาจากโกดัง โอ้โฮ ทีเมื่อเช้า แค่เข้าใกล้ ยังบ่นว่าเหม็น พอมีฝรั่งอยู่ด้วย ไม่ยักเหม็น"