เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"“..!.นั่งลง! “มือที่กวัดไกว สั่งให้เขานั่ง ก่อนเอื้อมไปดึงทิชชู่จากกล่อง มากำใหญ่ โปะที่จมูก เห็นแต่ดวงตาเอาเรื่อง มองมาในมาดแบบเจ้านาย “ตกลง อ่านสัญญาเข้าใจดี ก่อนเซ็นแล้วนะ?” “ครับ” ไอ้หมอนี่ มันทะเล้นหรือเปล่า เพราะ “ครับ” ของมัน ต้องรัวลิ้นตรง ร.เรือ ทุกครั้ง.. หรือจะให้มันไปร้องเพลงสุนทราภรณ์ ดี..?.. “ทีนี้ เราต้องใช้เวลา ปั้นคุณ..ไปลาออกจากที่ทำงานเก่าได้เลย เพราะถ้าเราจะปั้น คุณต้องทุ่มเทเวลาให้เราทั้งหมด ตามสัญญา ระบุชัดว่า ตั้งแต่วันที่คุณเริ่มงานกับเรา เราจะมีเงินเดือน มีค่าใช้จ่ายให้ รวมทั้ง ที่พัก ในกรณีที่คุณไม่ได้อยู่ในกรุงเทพฯ” จบประโยครัวเร็ว ราวกับท่องจำจนขึ้นได้ นุดีก็จามอีกครั้ง แต่คราวนี้ มีทิชชู่โปะจมูกอยู่ เภตราเหลือบตามองจานบุหรี่ ที่มีเถ้าอยู่เล็กน้อย มองเหมือนจะเตือนหล่อนทางอ้อมว่า ควรต้องเลิกสูบได้แล้ว... “ครับผม.. เห็นคุณเชอรี่บอกว่า ทางบริษัทมีที่พัก อยู่ตึกด้านหลังบ้านคุณนุดี” “ใช่ ที่โน่น เราทำห้องให้พัก พร้อมห้องฝึกซ้อม ครบเครื่องที่โน่น ระยะนี้ คุณต้องคุยกับนักแต่งเพลงของเรา เรื่องคอนเซ็ปท์ แล้ว ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ เราจะเริ่มส่งคุณออกสื่อ เพื่อโปรโมทเพลง คุณต้องแต่งตัว ตามคอนเซ็ปท์ที่เราวางไว้..” จามอีกแล้ว... เภตราคันปากยิบๆ หากก็พอจะรู้ดีว่า เจ้านายสาวคนนี้ ขี้หงุดหงิด..อย่าแหยมจะดีกว่า.. “เอาล่ะ ไปย้ายข้าวของมาที่ห้องพักได้เลย เชิญ!” ประโยคสุดท้าย จบลงด้วยการจาม ที่คราวนี้ สนั่นจนเภตราต้องเลื่อนเก้าอี้ ค้อมศีรษะให้ แล้วก็เผ่นออกไปทันที โห ผู้หญิงอะไร จามอย่างกะผู้ชาย!"