เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"สิ่งที่ดีที่สุด จากการได้ไป ”เที่ยว” กับผู้ชายเป็นครั้งแรก ที่จนบัดนี้ปานรพีก็ยังไม่อาจแน่ใจได้ว่า เป็น.แค่เพื่อน หรือ.แฟนกันแน่ คือ การได้เห็นสายรุ้งพาดท้องฟ้า จากขอบด้านหนี่ง ไปสิ้นสุดที่ขอบฟ้าอีกด้าน แล้ว สายรุ้งก็สลาย ในเวลาอึดใจต่อมา.. สิ่งนี้เตือนใจปานรพีตลอดเวลา ให้เลิกคิด เลิกหวัง แต่. มันทำใจยากเหลือเกิน โดยเฉพาะ ในวาระที่หนุ่มสาวทั่วโลก ถือว่าเป็นวันสุดพิเศษระหว่างคู่รัก วันวาเลนไทน์... เมื่อวาน ตอนนั่งกินข้าวเที่ยงด้วยกัน เขาทำตากริ่มเป็นนัยๆ ถามเธอ “วาเลนไทน์พรุ่งนี้ มีอะไรพิเศษมั้ยจ๊ะ ?” “หือ พิเศษทำไม ?” แม้จะทำเสียงไม่สนใจ แต่หัวใจระทึกอีกจนได้ “ก็ มาทำงานตามปกติ ไม่มีอะไรต้องสนใจนี่หรือภีร์จะมีอะไรพิเศษ ? “ “พรุ่งนี้ ภีร์จะมอบการ์ดให้จ๊ะ “ แม้จะทำหน้าไม่สนใจเพียงใด เขาต้องเห็นสิว่า สีหน้าเธอน่าจะเปลี่ยน แววตาน่าจะต้องฟ้องอะไรบ้างละน่า จึงช่วยไม่ได้ ที่เธอถึงกับนอนไม่หลับ เฝ้าแต่จินตนาการว่า การ์ดวาเลนไทน์ของเขา จะ..มีพิเศษ บ้างหรือไม่ หรือ..สิ่งที่เธอรอมากว่าปี มาถึงแล้ว.."