เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"กรุณาปล่อยแขนฉันด้วยค่ะ" เมื่อประกายดาว เห็นว่าอติรุจ ยังคงจับแขนสลวยของเธออยู่ โดยที่เขาไม่คิดจะปล่อยแขนเรียวสวยเธอเลยสักนิดประกายดาวจึงพูดเตือนเขาอีกรอบ อย่างพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองสุดๆ "แล้วถ้าผมไม่ปล่อยล่ะ" อติรุจพูดออกมาอย่างกวนๆ โดยไม่แคร์สายตากลมโตคู่สวย ที่มองเขาอย่างไม่พอใจเลยสักนิด "ฉันบอกให้ปล่อย" ประกายดาวตะคอก คนที่ยังคงจับแขนเรียวสวยของเธอออกมาอย่างหมดความอดทน กับท่าทางที่ไม่ให้เกรียติเธอของอติรุจ " ไม่เอาน่าประกายดาว คุณก็เคยๆอยู่ ไปกับผมสักคืน สองคืน คุณคงไม่สึก ไม่หลออะไรหรอกน่า อย่าเล่นตัวนักเลย ผมรับรอง ถ้าคุณทำให้ผมถูกใจ ผมจะตอบแทนคุณอย่างถึงใจแน่ ๆ ไม่ต้องห่วง เรื่องราคา" อติรุจพูดออกมา อย่างดูถูกและเปิดเผยในสิ่งที่เขาต้องการจากตัวประกายดาว “คุณ !!!” ประกายดาวพูดออกมาได้แค่นั้น เธอนั้น ก็สะบัดแขนเรียวสวยของเธอออกจากมือหนาของอติรุจเต็มแรง แล้วเธอนั้น ก็ตวัดมือเรียวสวยของเธอ ไปตบหน้าอันหล่อเหลาของอติรุจสุดกำลัง เพราะความโมโห ที่อติรุจ บังอาจมาพูดจาดูถูกเธอ อย่างที่ไม่เคยมีใครกล้ามาพูดกับเธอเช่นนี้มาก่อน "กล้ามากนะประกายดาว ที่บังอาจ เอามือเน่าๆของคุณมาตบหน้าผมแบบนี้ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน" อติรุจพูดออกมาเสียงเหี้ยม แล้วกระชากร่างบางระหงของประกายดาวเต็มแรงด้วยความโมโห " ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ " ประกายดาวพยามดิ้นรนขัดขืนสุดกำลัง พร้อมกับตะโกนให้คนช่วยอย่างหวาดกลัว กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น "ร้องเข้าไปเลยประกายดาว แล้วดูสิ ว่าตัวผู้หน้าไหนของคุณ มันจะกล้าเข้ามาช่วยคุณ" อติรุจตะคอกใส่หน้าประกายดาว อย่างขุ่นเคือง เมื่อเขาคิดถึงข่าวฉาวของเธอ พร้อมกับลาก ประกายดาวไปขึ้นรถคันหรู ที่อนันกับโจว์ ขับมารอรับ เขาด้วยความโมโห "นี่คุณจะพาฉันไปไหน จอดรถเดี๋ยวนี้นะ จอดสิ ฉันบอกให้จอดไง จอด" ประกายดาวร้องออกมาเสียงหลง พร้อมกับทุบกระจก ที่กลั้นระหว่างคนขับ กับผู้โดยสาร ด้วยความตื่นกลัว "คุณต้องการอะไร ทำแบบนี้ทำไม" แล้วไม่นาน ประกายดาวก็พยายามเรียกสติของตัวเองให้กลับมา แล้วขยับปากสีแดงสด ของเธอ เอ่ยถามอติรุจ ที่นั่งอยู่เบาะด้านหลังกับเธอ อย่างต้องการจะหาทางเอาตัวรอด แทนการโว้ยวายอย่างเช่นเมื่อสักครู่ "ตัวคุณไงประกายดาว สิ่งทีผมต้องการ" อติรุจ ตอบคำถามของประกายดาว อย่างตรงไปตรงมา "ฉันไม่เต็มใจ" ประกายดาวตอบอติรุจออกมาทันที เมื่อเธอได้ยินอติรุจบอกว่าเขานั้น ต้องการเธอ แม้เธอจะรู้สึกอึ้งกับคำพูดของเขาอยู่ไม่น้อย แต่เธอก็เลือกที่จะบอกเขา ว่าเธอไม่เต็มใจเผื่อว่าเขาจะมีสำนึก แล้วปล่อยเธอไป "คุณจะเต็มใจ หรือไม่เต็มใจก็ตาม แต่คุณจะต้องเป็นของผม เป็นของผม จนกว่าผมจะเบื่อคุณ ประกายดาว" อติรุจพูดออกมาอย่างเห็นแก่ตัว แล้วหันหน้าไปทางอื่นเพราะเขา ไม่อยากเจอกับสายตา ที่ประกายดาวมองมาที่เขา ด้วยสายตาตัดพ้อ ต่อว่า และเกลียดชัง เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด "ลงมาประกายดาว อย่าให้ผมต้องใช้กำลังกับคุณเลยนะ" เมื่อถึงจุดมุ่งหมายแล้ว อติรุจก็เรียกประกายดาว ที่ตั้งท่าไม่จะยอมลงจากรถ ด้วยน้ำเสียงอันดุดัน และข่มขู่ทันที ที่เขาเห็นว่า ประกายดาวเริ่มจะพยศขึ้นมาอีก " กรี้ดดดด ปล่อย ปล่อยฉันนะ" เมื่ออติรุจเห็นประกายดาวไม่คิดจะทำตามคำสั่งของเขา แถมเธอยังขยับตัวหนีเขาเข้าไปชิดประตูรถอีกข้างหนึ่ง อติรุจจึงเข้าไปในรถอีกครั้ง แล้วลากประกายดาวออกมา แล้วอุ้มเธอราวกับเธอเป็นเด็กทารก และไม่คิดจะสนใจเสียงกรีดร้อง และดิ้นรนขัดขืนของประกายดาวเลย นอกจากจะก้าวขายาวๆเดินไปขึ้นลิฟท์ เพื่อไปชั้นบนสุดของคอนโด ที่เขาเป็นเจ้าของทั้งชั้น ด้วยความหัวเสีย และโมโห เมื่อเขาต้องเจอกับอาการขัดขืนของประกายดาว โดยมีบอดี้การ์ดอย่างอนัน และโจว์ ช่วยถือกระเป๋าสะพายของประกายดาว เดินตามหลังมาติดๆเพื่อทำหน้าที่อำนวยความสะดวก ให้เจ้านายอย่างรู้หน้าที่ และเมื่อเดินมาถึงห้องนอน อันกว้างใหญ่ และหรูหราของเขาแล้ว อติรุจก็ก้าวยาวๆเดินตรงไปยังเตียงกว้าง สีขาวสะอาดตา แล้วทิ้งร่างระหง ในอ้อมกอดของเขา ลงไปบนเตียงนอนเต็มแรง ด้วยความโมโห ที่เธอเอาแต่ดิ้นรนขัดขืน ราวกับเขา จะเอาเธอมาฆ่าก็ไม่ปาน "โอ๊ยย ฉันเจ็บนะ" ประกายดาวอุทานออกมา ด้วยความเจ็บ เมื่ออติรุจทิ้งตัวเธอลงไปกับที่นอน สีขาวสะอาดตาเต็มแรง เพราะแม้ที่นอน จะหนาและนุ่ม แต่เพราะแรงกระแทก ที่อติรุจโยนเธอลงไปกับที่นอนเต็มกำลัง มันเลยทำให้เธอนั้น รู้สึกจุกและเจ็บ "สำออย ทีวันนั้น ไปกับคนนั้นที คนนี้ที ทำไมไม่เจ็บหะ" อติรุจที่ได้ยินประกายดาว บอกว่าเจ็บ เขานั้นก็ตะคอก ใส่หน้าประกายดาวออกมาอย่างโมโห เมื่อเขานั้น คิดได้ ว่าเธอเป็นผู้หญิงรักสนุก ตามที่เป็นข่าว ซึ่งช่วงนี้ข่าวของเธอก็ขยันกระหน่ำลง กับบรรดา ผู้ชายของเธอเหลือเกิน ไม่ว่าจะไฮโซ หรือทายาทนักธุรกิจ หรือแม้แต่กับดาราด้วยกัน ไม่รู้กี่คนต่อกี่คน ภายในระยะเวลาแค่สามเดือน และอติรุจยิ่งคิด เขานั้นก็ยิ่งแค้นเคืองใจ ที่ประกายดาวทำตัวง่ายๆกับชายอื่นไปทั่ว ทั้งที่เขานั้น ไม่มีสิทธิ์อะไร ที่จะไปโกรธเธอเลยด้วยซ้ำ "ปะ ปล่อยฉัน " ประกายดาวร้องออกมาอย่างยากรำบาก พร้อมกับทั้งดิ้นรน และขัดขืน ด้วยความตื่นกลัว เมื่ออติรุจพูดจบ เขานั้นก็ขึ้นมาคร่อมร่างงามของเธอเอาไว้ พร้อมกับใช้มือหนาเพียงข้างเดียวของเขา จับแขนเรียวสวยของเธอ ทั้งสองข้าง ขึ้นไว้เหนือศีรษะ "ฝันไปเถอะ ยังไงคืนนี้ คุณก็ต้องเป็นของผม ประกายดาวและผมข้อสั่งห้าม ไม่ให้คุณ เอาตัวเน่าๆของคุณ ไปให้ใครได้ทับรอยผมอีก ไม่งั้นคุณตาย"