เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

02.00 น. รถยุโรปคันหรู สีแดงสดของปานทิพย์ ตีไฟเลี้ยวขับเข้ามาในคฤหาสน์ด้วยความเร็วสูง และเมื่อเธอขับรถเข้ามาจอดทางขึ้นของคฤหาสน์แล้ว ปานทิพย์ก็ลงมาจากรถ แล้วเดินตรงเข้าไปในคฤหาสน์หลังงาม อย่างไม่คิดที่จะขับรถไปเก็บไว้ในโรงจอดรถดี ๆ เพราะความเมามาย “กลับมาแล้วหรือคุณทิพย์” ธาราที่นั่งรอปานทิพย์ตั้งแต่หนึ่งทุ่ม เอ่ยถามปานทิพย์ออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมกับมองร่างงามของปานทิพย์ที่เดินไม่ค่อยจะตรง ด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ “ช่าย มีอารัย” ปานทิพย์ที่วันนี้ไปเที่ยวกับเมษาและมาคัสต่อ หลังจากที่แยกจากครอบครัวของประกายดาว เอ่ยปากตอบและถามธาราออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่คิดจะเกรงหรือกลัวธาราเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่เธอนั้นกำลังทำผิดอยู่ ส่วนธารานั้น ก็ได้แต่ส่ายหน้าน้อย ๆ กับท่าทางเมามายของปานทิพย์ แล้วเขาก็เดินเข้าไปพยุงปานทิพย์ อย่างกลัวว่าปานทิพย์จะหกล้ม พร้อมกับคิดว่า เมาขนาดนี้ ปานทิพย์นั้นขับรถกลับมาถึงบ้านได้ยังไงนะ “อย่า มายุ่ง” ปานทิพย์พูด พร้อมกับบิดแขนสลวยของเธอออกจากการจับกุมของธารา แล้วเดินเซน้อย ๆขึ้นบันได โดยมีธาราค่อยเดินตามอย่างระมัดระหวังให้อยู่ด้านหลัง และเมื่อปานทิพย์เดินเข้ามาถึงห้องนอนแล้ว เธอก็เล่นทิ้งกระสะพายข้าง ไว้กลางห้องอย่างไม่คิดจะทะนุถนอมมันเลยสักนิด แม้กระเป๋าใบนั้น จะมีราคาถึงแปดหลัก และเมื่อเธอทิ้งกระเป๋าสะพายข้างแล้ว ปานทิพย์ก็ขึ้นไปนอนบนเตียงนอน แล้วหลับไปเพราะความเมามายทันที จนธาราที่เดินตามปานทิพย์เข้ามาในห้องนอน ถึงกับส่ายหน้าน้อย ๆอีกครั้ง แล้วเขาก็เดินไปนั่งลงข้างๆร่างงามของปานทิพย์ แล้วเอื้อมมือหนาของเขาไปดึงหมอนใบใหญ่ แล้วยกศีรษะได้รูปสวยของปานทิพย์ขึ้นอย่างทะนุถนอม แล้วค่อยๆวางศีรษะได้รูปสวยของเธอนอนลงไปบนหมอนใบใหญ่สีขาวสะอาดตา แล้วธาราก็ลุกขึ้นยืน เพื่อเดินไปนั่งลงข้างๆขาเรียวงามของปานทิพ์ แล้วก้มหน้าก้มตาถอดรองเท้าส้นสูงให้ปานทิพย์ทั้งสองข้างอย่างเบามือและไม่คิดจะรังเกียจ และเมื่อธาราถอดรองเท้าให้ปานทิพย์เรียบร้อยแล้ว ธาราก็ลุกขึ้นจากเตียงนอน แล้วเดินเอารองเท้าส้นสูงของปานทิพย์ไปเก็บไว้ข้างๆห้อง แล้วเดินไปเก็บกระเป๋าสะพายข้าง ที่ปานทิพย์ทิ้งไว้กลางห้องไปเก็บไว้ชั้นวางกระเป๋าของปานทิพย์ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อไปเอาผ้าเช็ดหน้าผืนเล็ก กับน้ำ มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ปานทิพย์ “เมื่อไรคุณจะทำตัวน่ารักกับผม อย่างที่คุณทำกับคนอื่นบ้างครับคุณทิพย์” ธาราที่ออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับอ่างบรรจุน้ำใบเล็กและผ้าเช็ดหน้า แล้วเขาก็ค่อยๆนั่งลงบนเตียงนอนที่มีร่างงามของปานทิพย์นอนหลับอยู่ ธาราก็พูดกับปานทิพย์ออกมาเบาๆอย่างน่าสงสาร เมื่อเขานั้นเกิดไปหลงรักคนที่ไม่เคยรัก หรือใยดีในตัวเขาเลย ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าเขานั้นพยายามจะทำดีต่อปานทิพย์ยังไง แต่ก็ดูเหมือนว่าปานทิพย์นั้นก็ไม่คิดจะสนใจเขาอยู่ดี “อือ” “เดี๋ยวผมเช็ดหน้าให้นะ คุณจะได้นอนสบายๆ” เมื่อปานทิพย์ครางออกมาน้อย ๆเมื่อเธอรู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆมาสัมผัสใบหน้าอันงดงามของเธอ ธาราก็พูดกับปานทิพย์ออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วเขานั้นก็ก้มหน้าก้มตาบรรจงเช็ดหน้าและลำคอระหงและลำแขนเรียวสวยอันเปล่าเปลือยให้ปานทิพย์เบาๆอย่างไม่คิดจะโกรธเคืองปานทิพย์ ที่ชอบทำตัวร้ายๆใส่เขาเลยสักนิด “ผมรักคุณนะครับคุณทิพย์ คนอื่นอาจจะมองว่าผมโง่ ที่ทำตัวแบบนี้ แต่ที่ผมทำทั้งหมด ก็เพราะผมรักคุณ และผมยอมให้คนอื่นมองว่าผมโง่ แต่ผมจะไม่ยอมเลิกรักคุณ” ธาราที่เมื่อเช็ดหน้าให้ปาทิพย์เรียบร้อยแล้ว เขาก็ดึงผ้าห่มมาห่มให้ปานทิพย์อย่างเบามือ แล้วเขาก็ขโมยจูบปากเรียวสวยสีชมพูเป็นกระจับของปานทิพย์อย่างรักใคร่ แล้วธาราก็พูดกับปานทิพย์ออกมาเบาๆ แล้วเขาก็เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำด้วยความรู้สึกเหมื่อยล้า เพราะวันนี้ทั้งวัน ธารานั้นต้องทำงานทั้งวัน แถมกลับมาบ้าน ธารายังต้องมานั่งรอภรรยา ที่เขาโทรหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อที่จะถามเธอ ว่าเธอไปไหน ทำไมยังไม่กลับบ้านเพราะเขานั้นเป็นห่วง แต่ปานทิพย์ก็ไม่คิดจะรับสายเขา ธาราจึงได้แต่นั่งรอปานทิพย์ เพราะความเป็นห่วง เพราะเขานั้นไม่มีสิทธิ์อะไรไปมากกว่านั้น ********** “พี่เมฆ” เมษาที่พึ่งขับรถไปส่งมาคัสที่ดื่มกับปานทิพย์จนเมามายพูดออกมาเบาๆเมื่อเธอเห็นปราเมฆที่เปิดกระจกรถนั่งมองเธออยู่ในรถด้วยใบหน้าบึ้งตึง แล้วเวลาต่อมา เธอก็ก้าวเท้าเรียวสวย ที่สวมรองเท้าส้นสูงถึงห้านิ้วของเธอ เดินเข้าไปหาปราเมฆ ที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับเพื่อนรักของเธอ ด้วยความรู้สึก ที่เริ่มจะกลัวปราเมฆจะโกรธเธอขึ้นมา อย่างไม่เคยคิดที่จะกลัวเขาเลยสักครั้ง แต่มาตอนนี้ เธอนั้นกับรู้สึกกังวลว่าปราเมฆจะโกรธเธอขึ้นมาดื้อๆ “พะ พี่เมฆมานานแล้วหรือคะ” เมษาขยับปากเรียวสวยของเธอเอ่ยถามปราเมฆออกมาด้วยท่าทางไม่มั่นใจ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อเธอเดินมาถึงรถคันหรูของปราเมฆ “มาตั้งแต่หกโมง เมว่านานไหม” ปราเมฆมองใบหน้าอันงดงามและดวงตาที่ติดจะดุนิดๆของเมษา แล้วเขาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เมื่อเมษาเอ่ยถามเขา ว่าเขามานานหรือยัง “หรือคะ เมนึกว่าพี่เมฆจะไปต่อ กับคนที่พี่ไปทานข้าวด้วยสะอีก” เมษาที่ได้ยินคำพูดประชดเธอของปราเมฆเข้า เธอก็เลือกที่จะพูดประชดประชันปราเมฆออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ และลืมความผิดของตัวเอง เมื่อเมษานึกถึงภาพของปราเมฆที่คอยดูแลสาวสวยที่เขาไปทานข้าวด้วยแถมเมษายังคิดถึงคำพูดของประกายดาว ที่บอกเธอว่า ปราเมฆนั้นกำลังสนใจสาวสวยคนดังกล่าวอีกด้วย มันเลยทำให้เมษา ที่คิดกลัวและคิดอยากจะง้อปราเมฆนั้น ไม่ง้อปราเมฆตามนิสัยหยิ่งๆของเธอ “พี่ไม่คิดจะไปต่อหรอกครับ เพราะพี่รู้ ว่าหัวใจของพี่อยู่กับใคร” ปราเมฆที่ได้ยินคำพูดที่แสนจะเอาแต่ใจของเมษา เขานั้นก็พูด พร้อมกับมองเมษาอย่างต้องการจะบอกเธอ ว่าคนที่หัวใจของเขารักนั้นคือเธอ จนเมษาที่วันนี้ เล่นไปเที่ยวกับมาคัสและปานทิพย์ แล้วปล่อยให้ปราเมฆมานั่งรอเธอเป็นเวลาหลายชั่วโมง ถึงกับสะอึกในคำพูดของปราเมฆเพราะเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา “แล้วพี่เมฆจะขึ้นไปข้างบนก่อนไหม หรือพี่จะกลับเลย” เมษาที่สะอึกไปกับคำพูดของปราเมฆ เธอนั้นก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งๆอย่างต้องการจะปกปิดความผิดของตัวเอง และเมื่อเมษาพูดจบ เธอนั้นก็หันหลังกลับ แล้วเดินขึ้นไปยังคอนโดอย่างไม่คิดจะรอฟังคำตอบของปราเมฆ เพราะเธอรู้สึกหวั่นใจนิดๆว่าปราเมฆจะโกรธเธอเรื่องของมาคัส จนไม่คิดจะขึ้นไปบนห้องกับเธอ แล้วเวลาต่อมา เมษานั้นก็ต้องขยับปากเรียวสวยของเธอยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ เมื่อเธอได้ยินเสียงปราเมฆปิดประตูรถ แล้วเดินตามเธอมาเงียบๆ “เมยังรักเขาอยู่ใช่ไหม” เมื่อปราเมฆเดินตามเมษาเข้ามาในห้องแล้ว ปราเมฆก็เอ่ยถามเมษา ในสิ่งที่เขาต้องการจะถามออกมา “เมจะไปอาบน้ำแล้ว” เมษาที่ได้ยินคำถามของปราเมฆ เธอนั้นก็ชะงักไปนิดนึงแล้วเธอก็พูดกับปราเมฆออกมา อย่างไม่รู้จะตอบปราเมฆยังไงดี เพราะเธอนั้น ก็ยังไม่มั่นใจ ว่าเธอนั้นยังรักมาคัสอยู่หรือเปล่า เพราะพักหลังๆมานี้ เธอนั้นเริ่มรู้สึกว่า ปราเมฆเริ่มมีอิทธิพลต่อจิตใจของเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเธอเริ่มแคร์ และเริ่มกลัวว่าปราเมฆจะโกรธเธอ ทั้งที่ก่อนหน้าที่มาคัสจะปรากฎตัวตรงหน้าเธอ เมษานั้นไม่เคยรู้สึกแคร์หรือกลัวปราเมฆโกรธเลยสักครั้ง “ถ้าเมรักเขา พี่พร้อมจะไป” ปราเมฆยื่นมือหนาของเขาไปจับต้นแขนเรียวสวยของเมษาเอาไว้ เมื่อเมษาทำถ้าจะเดินผ่านเขาไป และคำพูดของปราเมฆก็ทำให้เมษาถึงกับหัวใจตกไปอยู่ปลายเท้าอย่างช่วยไม่ได้ แล้วเวลาต่อมา เมษานั้นก็หันหน้ากลับมามองปราเมฆด้วยน้ำตาคลอเบ้า เพราะความน้อยใจในคำพูดของปราเมฆ ที่เขานั้นกล้าพูดแบบนี้กับเธอ ทั้งที่เขานั้นเอาใจและตามใจเธอมาตลอด นับตั้งแต่เขากับเธอตกลงลองคบกัน “ถ้าพี่เมฆอยากไป เพราะเจอใครแล้ว ก็ไม่ต้องเอาใครมาอ้าง” เมษาขยับปากเรียวสวยของเธอพูด พร้อมกับมองปราเมฆด้วยความเจ็บปวด เมื่อเธอคิดว่า ปราเมฆนั้นอาจจะสนใจผู้หญิงที่เขามาด้วย ตามที่ประกายดาวพูด จนคิดที่จะตัดขาดความสัมพันธ์ แบบไม่ชัดเจนกับเธอ “อย่ามาหาเรื่องพี่ เพราะเมก็รู้ดีแก่ใจ ว่าพี่รักเม รักทั้งที่เมไม่เคยรักหรือสนใจพี่เลย” ปราเมฆที่ได้ยินคำพูดของเมษา เขานั้นก็สบตากลมโตที่ติดจะดุนิดๆของเมษา แล้วเขานั้นก็พูดกับเมษาด้วยความน้ำเสียงดุ เมื่อเมษาไม่เคยคิดจะรับรู้เลย ว่าที่เขาทำอยู่ทุกวันนี้ เพราะเขานั้นรักเธอ และต้องการให้เธอสบายใจ จนเขานั้นยอมคบกับเธอแบบลับๆ ทั้งที่เขานั้นอยากบอกใครต่อใคร ว่าเขานั้นรักเธอและเธอเป็นแฟนของเขา แต่เขานั้นก็ไม่ทำ เพราะเธอไม่อนุญาต “เมไม่ได้หาเรื่อง เมจะไปอาบน้ำ” เมษาที่ได้ยินคำว่ารักของปราเมฆ เธอนั้นก็หลบสายตาของปราเมฆอย่างรู้ตัว ว่าเธอนั้นทำผิด แล้วเธอก็พูดกับปราเมฆออกมาอย่างต้องการจะหนีความผิด “พี่ไม่ให้ไป” ปราเมฆพูดพร้อมกับดึงเมษาที่กำลังจะเดินหนีเขา ให้หันกลับมาหาเขา แล้วเขาก็ก้มลงไปจูบกลีบปากเรียวสวยของเมษาอย่างตัดสินใจ แล้วสอดลิ้นหนาของเขา เข้าไปทักทายลิ้นเล็กของเมษาอย่างดูดดื่ม จนเมษาที่รู้สึกมึนน้อย ๆเพราะฤทธิ์ของน้ำเมา ถึงกับไร้เรี่ยวแรง ที่จะห้ามปรามปราเมฆ “ถ้าเมรักเขา เมก็ปฏิเสธพี่ แล้วพี่จะไม่มาให้เมเห็นหน้าอีกแต่หากเมต้องการพี่ อย่างที่พี่รักและต้องการเม พี่พร้อมจะรับผิดชอบเมทุกอย่างที่พี่ได้ทำลงไป ด้วยความรักที่พี่มีต่อเม” ปราเมฆถอดปากเรียวสวยของเขาออกจากกลีบปากได้รูปเป็นกระจับของเมษา แล้วเขานั้นก็สบตากลมโตคู่สวยของเมษา พร้อมกับพูดกับเธอด้วยท่าทางจริงจัง แล้วปราเมฆก็ก้มตัวช้อนอุ้มร่างงามของเมษา ที่วันนี้ใส่ชุดแนบเนื้อสีดำสายเดี่ยว ที่มีความยาวเลยเข่าเรียวสวยของเธอลงมาเล็กน้อย อย่างตันสินใจ ว่าวันนี้ เรื่องของเขากับเมษาจะต้องชัดเจนให้มากกว่าที่เป็นอยู่ “พะ พี่เมฆ” เมษาที่แผ่นหลังระหงของเธอสัมผัสกับความเย็นของที่นอน เมื่อปราเมฆอุ้มเธอมาวางไว้บนที่นอน เมษาก็เอ่ยปากเรียกปราเมฆออกมาด้วยความกลัว เพราะเธอนั้นไม่รู้ว่า เธอนั้นคิดกับปราเมฆ และมาคัสยังไง เพราะแม้ตอนนี้ เธอจะเริ่มกลัวว่าปราเมฆจะไม่สนใจเธอหรือโกรธเธอ อย่างไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน แต่เมษาก็ไม่มั่นใจ ว่าเธอนั้นรักปราเมฆมากกว่าคำว่าพี่ชายของเพื่อนรักหรือเปล่า “ไม่ต้องกลัว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่พร้อมจะรับผิดชอบเมด้วยความรักที่พี่มีต่อเม เมให้โอกาสพี่นะ” ปราเมฆที่หลังจากออกจากร้านอาหารแล้ว เขานั้นก็นั่งขบคิดเรื่องของเขากับเมษาอยู่เป็นนาน แล้วเขานั้นก็ตัดสินใจแล้วว่า เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เมษาตกไปเป็นของใคร ตามความคิดแรก ที่เขาเคยคิดจะเสียสละให้มาคัสกับเมษาสมหวังในความรัก เพราะเขาคิดว่า เขานั้นก็รักเมษาไม่น้อยไปกว่าคนอื่น แล้วทำไมเขานั้นต้องปล่อยเมษาไปด้วย “ตะ แต่” เมษาที่ตอนนี้สับสนไปหมด พยายามจะพูดแย้งปราเมฆ ที่ขึ้นมาคร่อมบนกายงามของเธอ จนปราเมฆนั้นต้องก้มลงไปจูบกลีบปากเรียวสวยของเธอ แล้วบดจูบกลีบปากเรียวสวย ได้รูปกระจับของเมษาอย่างดูดดื่ม พร้อมกับใช้มือหนาของเขาบีบนวดอบอวบของเมษาอย่างต้องการจะปลุกเร้าอารมณ์ความต้องการของเมษา ให้เมษาเลิกคิดที่จะปฏิเสธเขา ด้วยชั้นเชิงที่เหนือกว่า เพราะปราเมฆรู้ดี ว่าถึงแม้เพื่อนๆของน้องสาว และน้องสาวของเขาจะดูแรงและร้ายยังไง แต่มันก็เป็นแค่บุคลิกภายนอกเท่านั้น เพราะความเป็นจริงแล้ว พวกเธอทั้งสามนั้น ไร้เดียงสากว่าที่บุคคลภายนอกมองเยอะพอสมควร “ให้พี่นะครับคนดี” ปราเมฆใช้ดวงตาคมกริบของเขาสบดวงตากลมโตที่ติดจะดุของเมษาด้วยสายตาอ่อนหวานและเว้าวอน พร้อมกับพูดเป็นกระซิบกับเมษา เมื่อเมษาใช้มือเรียวสวยของเธอจับมือหนาของเขาเอาไว้ เมื่อเขาพยายามจะถอดชุดแชกตัวสวยของเธอออก และเมื่อปราเมฆพูดจบ เขานั้นก็ก้มลงไปจูบปากเรียวสวยของเมษาอีกครั้ง เพื่อหลอกล่อไม่ให้เธอคิดต่อต้านเขาอีก โดยที่มือหนาของเขาก็ถอดชุดแชกแนบเนื้อสีดำของเมษาออกไปจากร่างงามของเธออย่างชำนาญ เมื่อเมษาเผลอตัวเผลอใจไปกับกับการหลอกล่อที่มากประสบการณ์ของปราเมฆ “พี่รักเมนะครับ” ปราเมฆถอดปากเรียวสวยของเขาออกจากกลีบปากได้รูปสวยเป็นกระจับของเมษา แล้วเขานั้นก็บอกรักเมษาออกมา ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แล้วก้มใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาไปซุกไซร้ลำคอระหงของเมษาด้วยหัวใจที่เต้นรัวเร็ว เมื่อเขาได้เห็นรูปร่างอันขาวเนียนและมีส่วนเว้าส่วนโค้ง ราวกับรูปปั้นชั้นดีของเมษา พร้อมกับใช้มือหนาของเขาจับกุมและบีบนวดดอกบัวคู่สวย ที่เต่งตึงอย่างหลงไหลและปรารถนา จนเมษานั้นถึงกับครวญครางออกมาแผ่วเบา อย่างมิอาจเก็บเสียงอันหน้าอายนี้เอาไว้ได้ “ยะ อย่า” เมษาที่นอนราบอยู่บนที่นอน แล้วเห็นปราเมฆใช้มือหนาของเขาปลดกระดุมเสื้อเซิ้ตและกางเกงตัวแพงของเขาออกจากกายหนาที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆของปราเมฆ เมษาก็พูดพร้อมกับขยับตัวหนีออกจากกายหนาของ ปราเมฆเพราะความหวาดกลัว เมื่อเธอเห็นความใหญ่โตที่แข็งชันของปราเมฆ ที่กำลังจ่ออยู่กับความอ่อนนุ่มของเธอ “มันไม่มีอะไรน่ากลัวเลยนะครับคนดี” ปราเมฆจับร่างงามของเมษาที่พยายามจะขยับตัวหนีเขาเอาไว้ อย่างไม่คิดที่จะให้เมษาปฏิเสธเขา แล้วปราเมฆก็พูดกับเมษาออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วก้มลงไปจูบปากได้รูปเป็นกระจับของเมษาอย่างรักใคร่และปลอบโยน เมื่อเขาเห็นสายตาอันหวาดกลัวของเมษา “จะ เจ็บ พี่เมฆ เมเจ็บ” เมษานิ้วหน้า แล้วขยับปากเรียวสวยได้รูปเป็นกระจับของเธอบอกปราเมฆออกมาทั้งน้ำตาว่าเธอเจ็บ เมื่อปราเมฆนำความใหญ่โตของเขา เข้าไปในความอ่อนนุ่มของเธอพร้อมกับใช้เล็บอันเหลียมคม ที่แต่งแต้มไว้อย่างสวยงามปักลงไปกลางแผ่นหลังของปราเมฆ เพื่อระบายความเจ็บ “เจ็บนิดเดียวครับคนดี” ปราเมฆพูดแล้วก้มลงไปจูบปากเรียวสวยของเมษาอย่างดูดดื่ม เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ และเพื่อจุดไฟปรารถนา ที่อยู่ในตัวของเมษาให้ตื่นตัว ทั้งที่ตัวของเขาเองนั้น ก็กำลังทรมานและเจ็บปวด เพราะความอ่อนนุ่ม ที่คับแน่นของเมษา กำลังบีบรัดความใหญ่โตของเขา ทั้งที่เขานั้น พึ่งจะนำมันเข้าไปได้ ยังไม่ถึงครึ่งลำด้วยซ้ำไป “อือ พะ พี่เมฆ เม เจ็บ” เมษาที่รู้สึกเจ็บจนร่างของเธอแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆครางออกมาทั้งน้ำตาอีกครั้ง เมื่อปราเมฆพยายามจะดันความใหญ่โตของเขาเข้ามาในความอ่อนนุ่มของเธอให้มากขึ้น “เม ยะ ดิ้นครับ เดี๋ยวเจบ” ปราเมฆที่กำลังทรมาน เมื่อถูกความคับแน่นของเมษาเล่นงาน เอ่ยบอกเมษาที่กำลังจะขยับตัวหนีความใหญ่โตของเขาด้วยน้ำเสียงขาดเป็นทอนๆเพราะความทรมาน เพราะปราเมฆนั้น ต้องพยายามบังคับความต้องการของตัวเขาไม่ให้กระหน่ำความใหญ่โตของเขาเข้าใส่เมษา ตามความต้องการของเขาอย่างสุดความสามารถ เพราะเขานั้นกลัวว่าเมษาจะเจ็บ และกลัวการมีอะไรกับเขาไปตลอด เพราะเขารู้ดี ว่านี้คือครั้งแรกของเธอ “เจบ” เมษาที่ถูกปราเมฆจับเอวบางเอวไว้แล้วค่อยๆขยับเอวสอบเข้าใส่เธอเบาๆครางออกมาทั้งน้ำตา “เดี๋ยวก็ไม่เจ็บครับ” ปราเมฆพูดปลอบโยนเมษา โดยที่เอวสอบของเขานั้นยังคงขยับเข้าออกเบาๆเพื่อให้เมษาคุ้นชินและมีอารมณ์ร่วมไปกับเขา “อืออ” ไม่นานเมษาที่เริ่มปรับตัวได้แล้ว เธอก็ครวญครางออกมาแผ่วเบา เมื่อปราเมฆใช้ปากหนาของเขาดูดดอกบัวคู่สวยของเธออย่างหิวกระหาย โดยที่เอวสอบของเขา ก็ขยับตัวเข้าออกเป็นจังหวะช้า ๆ แล้วค่อยๆเร็วขึ้นเรื่อย ๆเมื่อเขาสัมผัสถึงอาการหายเกรงของเมษา แล้วไม่นานเขานั้นก็ปล่อยสายธารแห่งรักเข้าไปในกายงามของเมษา อย่างต้องการที่จะให้เกิดชีวิตน้อย ๆ เพื่อผูกมัดเมษาเอาไว้ ให้อยู่กับเขา ตามที่เขานั้นได้คิดเอาไว้ก่อนที่เขาจะมาหาเมษา “เมโกรธพี่หรือครับ” ปราเมฆที่ลงจากกายงามของเมษาแล้ว เขานั้นก็ขยับตัวเข้าไปโอบกอดเมษาอย่างเอาใจ เมื่อเมษาพลิกตัวนอนหันหลังให้เขา แล้วปราเมฆก็เอ่ยถามเมษาออกมาอย่างกลัวว่า เมษาจะโกรธเขา ที่เขานั้นตัดสินใจรวบรัดเธอ อย่างที่อติรุจเคยรวบรัดน้องสาวของเขา เพราะเขากลัวที่จะเสียเธอไป “พี่เมฆกลับไปก่อนเถอะค่ะ เมอยากอยู่คนเดียว” เมษาที่ตอนนี้กำลังโกรธตัวเอง ที่เผลอตัวเผลอใจไปกับ ปราเมฆ จนยอมมีอะไรกับเขาง่ายๆ พูดกับปราเมฆออกมา อย่างต้องการจะทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้น “ไม่!พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น เมเป็นเมียพี่แล้ว พี่จะอยู่กับเม และเมก็ไม่มีสิทธิ์ไล่พี่ เพราะเมเป็นเมียพี่” ปราเมฆที่ได้ยินเมษาบอกให้เขากลับไป ทั้งที่เธอนั้นเป็นของเขาแล้ว เขานั้นก็พูดออกมาอย่างไม่คิดจะยอมทำตามที่เมษาต้องการ อย่างที่เขาเคยยอมเธอเรื่อยมา “นี่พี่เมฆคิดว่า การที่พี่เมฆได้เมแล้ว พี่เมฆจะบังคับเม ยังไงก็ได้หรือ” เมษาข่มความอาย แล้วพลิกตัวกลับไปพูดกับปราเมฆ ที่เคยตามใจและเอาใจเธอตลอดระยะเวลาที่เธอกับเขาตกลงคบกันแบบลับๆ “ปะ เปล่า พี่แค่อยากอยู่กับเม และอยากกอดเม คืนนี้ขอพี่นอนกอดเมหน่อยนะครับคนดี” ปราเมฆที่รู้ตัวว่าเขานั้นกำลังพูดให้เมษาโกรธ ปราเมฆนั้นก็รีบพูดเอาใจและง้อเมษาทันที เพราะเขานั้นรู้จักนิสัยของเมษา ประกายดาวและปานทิพย์ดี ว่าเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวมากแค่ไหน และเขานั้นต้องรับมือกับพวกเธอยังไง เพราะปราเมฆนั้นต้องรับมือกับสาวสามมาตั้งแต่พวกเธอยังเล็ก ๆ จนพวกเรียนจบมหาวิทยาลัย และทุกวันนี้ เขานั้นก็ยังคอยวนเวียนอยู่กับเมษา ในฐานะคนคบกันแบบลับๆอีกต่างหาก ปราเมฆจึงรู้ดี ว่าเขานั้นควรจะจัดการยังไงกับเมษาเวลาที่เธอไม่พอใจ “ต่อไปนี้ พี่เมฆห้ามไปกับผู้หญิง โดยที่ไม่บอกเมอีกนะคะเมไม่ชอบ” เมษาที่ได้ยินคำพูดเอาใจของปราเมฆ เธอนั้นก็ใช้มือเรียวสวยของเธอ โอบกอดเอวสอบของปราเมฆ เมื่อปราเมฆจับให้เธอไปนอนเกยตัวอยู่บนตัวของเขา “เมก็ห้ามไปกับใคร โดยที่ไม่บอกพี่เหมือนกันนะครับ พี่หึง” ปราเมฆที่ได้ยินคำพูดของเมษา เขานั้นก็พูดต่อรองกับเมษา อย่างที่สองปีมานี้ เขานั้นไม่เคยคิดจะต่อรองอะไรจากเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว “เมแค่มีอะไรกับพี่แค่ครั้งเดียว พี่ก็ไม่คิดจะยอมเมเหมือนที่เคยยอมแล้วใช่ไหม” เมษาที่ได้ยินคำพูดของปราเมฆ เธอนั้นก็พูดกับปราเมฆอยู่ในใจ แล้วเลือกที่จะนอนมองหน้าอกแกร่งของปราเมฆที่มีกล้าเนื้อเป็นมัดๆเงียบๆอย่างไม่คิดจะรับปากปราเมฆเพราะเธอคิดว่า หากเธอรับปากเขาไปแล้ว เธอนั้นอาจจะเสียคำพูดก็ได้ ส่วนปราเมฆที่เห็นเมษาเงียบไป เขานั้นก็ได้แต่บอกตัวเธอว่าเขานั้นต้องรอให้เมษารักเขาก่อน หรือไม่เขาก็ต้องรอเวลาที่เมษาจะเป็นสิทธิ์ของเขาเต็มที่ก่อน ปราเมฆนอนโอบกอดเมษา แล้วขบคิดเรื่องที่เขาจะทำให้เมษาเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ โดยที่เธอนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนใจไปจากเขา แล้วไม่นาน ปราเมฆก็ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของเมษา เขานั้นก็ใช้ปากหนาของเขาจูบไปยังเส้นผมสลวยของเมษาอย่างรักใคร่และตัดสินใจ “พี่ขอโทษนะครับเม แต่พี่ปล่อยเมให้เป็นของคนอื่นไม่ได้จริง ๆ” ปราเมฆที่ครั้งหนึ่งเคยคิด จะปล่อยเมษาไป ในครั้งที่เขาเห็นเมษากับมาคัสอยู่ด้วยกัน แต่เพราะความรักและความเห็นแก่ตัวของเขา ปราเมฆนั้นก็เลือกที่จะผูกมัดเมษาเอาไว้ให้อยู่กับเขา ด้วยการครอบครองเมษา แล้วเวลาต่อมา ปราเมฆก็ยื่นมือหนาของเขา ไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของเขาขึ้นมา แล้วถ่ายรูปของเขากับเมษาที่กำลังนอนโอบกอดกันอยู่บนที่นอนเอาไว้ และเมื่อปราเมฆถ่ายภาพที่เขาต้องการแล้ว ปราเมฆก็เลือกที่จะวางโทรศัพท์ของเขาเอาไว้บนหัวเตียง แล้วนอนโอบกอดไหล่บอบบางของเมษาอย่างรักใคร่ แล้วค่อยๆหลับตาลงอย่างไม่ต้องการคิดอะไรอีก *************************** วันต่อมา “ตื่นแล้วหรือครับคุณทิพย์” ธาราที่เปิดประตูห้องเข้ามาในตอนสิบโมงเช้า เอ่ยถามปานทิพย์ ที่กำลังนั่งกุมขมับ เพราะปวดศีรษะ จากอาการเมาค้างเมื่อคืนนี้ อยู่บนที่นอน ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “แล้วคุณเห็นฉันตื่นหรือยังล่ะ” ปานทิพย์ที่ได้ยินคำถามของธาราเข้า เธอนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองธารา ที่วันนี้ใส่เสื้อยืดแขนสั้น กับกางเกงยีนสีซีดอย่างไม่สบอารมณ์ ที่ธาราเอ่ยถามเธอ ทั้งที่เขานั้นก็เห็นว่าเธอนั้นตื่นนอนแล้ว “ผมทำซุปร้อนๆมาให้ ถ้าคุณทิพย์ปวดหัว คุณทิพย์ควรจะทานนะครับ จะได้ดีขึ้น” ธาราที่ได้ยินคำพูดร้ายๆของปานทิพย์ เขานั้นก็ไม่คิดจะถือสาในคำพูดของปานทิพย์ นอกจากพูด พร้อมกับถือซุบที่เขานั้นอุสาตื่นขึ้นมาทำตั้งแต่หกโมงเช้า เข้ามาหาปานทิพย์ “แล้วถือไว้แบบนั้น ฉันจะกินได้ยังไง” ส่วนปานทิพย์ที่หลังจากพูดกับธาราแล้ว เธอนั้นก็ใช้มือเรียวสวยของเธอกุมขมับของเธอเช่นเดิมแล้วเธอก็เหลือกดวงตากลมโตอันหวานซึ้งของเธอมองธาราและซุปที่ธาราถือมา แล้วปานทิพย์ก็พูดออกมาอย่างไม่คิดจะแคร์ความรู้สึกของธารา ว่าเขานั้นจะรู้สึกยังไง กับคำพูดของเธอ เมื่อเธอเห็นว่า ธารานั้นเอาซุปมาให้เธอ แต่ธาราเลือกที่จะยืนถือถ้วยซุบอยู่ข้างๆเตียง แทนที่จะนำมันขึ้นมาบนเตียงนอนให้เธอ “ถ้างั้นผมถือให้คุณทิพย์นะครับ คุณทิพย์จะได้ตักทานได้สะดวกๆ” ธาราที่ได้ยินคำพูดของปานทิพย์ เขานั้นก็พูดพร้อมกับนั่งลงบนเตียงนอนข้างๆปานทิพย์ แล้วธาราก็ขันอาสาถือถ้วยซุปให้ปานทิพย์ อย่างไม่คิดจะถือสาในคำพูดร้ายๆของปานทิพย์เลยแม้แต่น้อย ส่วนปานทิพย์ที่เห็นว่าธาราขันอาสาถือถ้วยซุปให้เธอ เธอนั้นก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกนอกจากใช้มือเรียวสวยของเธอ จับช้อน แล้วตักซุบอุ่นๆ ที่ธารานำมาให้เข้าปาก เพราะต้องการให้อาการเมาค้างของเธอดีขึ้น “คุณทำซุบเองหรือ” ปานทิพย์ที่ทานซุปไปได้สักพักแล้ว เธอก็เอ่ยถามธาราออกมา เมื่อเธอเริ่มรู้สึกไม่ปวดหัวมากเท่าตอนที่ตื่นนอนใหม่ๆแล้ว “ครับ” ธาราตอบปานทิพย์ยิ้มๆเมื่อปานทิพย์เอ่ยถามเขา “แล้วคุณไม่ไปทำงานหรือ” ปานทิพย์ที่เห็นธารายิ้มให้เธอ จนไม่เห็นดวงตาเล็ก ๆของเขา ปานทิพย์ก็เอ่ยถามธาราออกมาอีกครั้ง เมื่อเธอเห็นเขาใส่เพียงเสื้อยืดกับกางเกงยีน “วันนี้ผมหยุดครับ” ธาราที่วันนี้ ไม่ไปทำงาน เพราะเขารอ ให้ปานทิพย์ตื่นขึ้นมาทานซุปที่เขาทำให้เธอ ตอบปานทิพย์ออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล อย่างที่เขานั้นชอบพูดกับปานทิพย์เป็นประจำ ซึ่งต่างจากน้ำเสียงแวด ๆที่ปานทิพย์พูดกับเขาราวฟ้ากับเหว ”ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว” ปานทิพย์ที่ได้ยินสิ่งที่ธาราพูด ปานทิพย์ก็พยักหน้า แล้วเธอก็บอกธารา พร้อมกับวางช้อนไว้ในถ้วยซุปอย่างไม่ใส่ใจที่จะพูดกับธาราอีก “คุณทิพย์ดื่มน้ำหน่อยนะครับ แล้วค่อยไปอาบน้ำ” ธาราวางถ้วยซุป พร้อมกับหยิบแก้วน้ำยื่นให้ปานทิพย์ แล้วบอกให้เธอดื่มน้ำด้วยความหวังดี จนปานทิพย์ที่กำลังจะลงจากเตียงนอน ต้องยื่นมือเรียวสวยของเธอไปรับแก้วน้ำ จากมือหนาของธารามาดื่ม แล้วส่งแก้วน้ำให้ธาราพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียงนอน แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเงียบๆ เมื่อปานทิพย์เดินเข้ามาถึงในห้องน้ำแล้ว ปานทิพย์ก็ถอดชุดเดรสสีดำตัวสั้นของเธอออก พร้อมกับมองใบหน้าอันหมดจดงดงาม ที่ไร้เครื่องสำอางของเธอ แล้วมองผ้าเช็ดหน้าผืนเล็ก ที่ธารานำมาตากไว้ในห้องน้ำ ด้วยความรู้สึกหวั่นไหว พร้อมกับสายหน้าน้อย ๆแล้วเดินตัวเปล่าเปลือยไปแช่น้ำอุ่นที่ธาราเตรียมไว้ให้ ซึ่งนับตั้งแต่เธอกับธาราจดทะเบียนสมรสกันมา ธารานั้นก็มักเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้เธออาบเสมอ หากเขาเห็นว่าเธอยังไม่อาบน้ำ หนึ่งชั่วโมงผ่าน ไปร่างงามของปานทิพย์ค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำออกมา โดยที่ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอนั้น มีเพียงชุดคลุมอาบน้ำตัวเดียว แล้วดวงตากลมโตของเธอก็ต้องเหลือกไปมองรองเท้าที่เธอสวมใส่เมื่อคืนนี้ ที่ถูกถอดแล้วเรียงกันไว้อย่างเป็นระเบียบ อยู่ข้างห้อง ส่วนกระเป๋าใบหรูของเธอ ก็ถูกเก็บไว้ชั้นวางกระเป๋าอย่างเป็นระเบียบ พร้อมกับเหลือกตาไปมองธาราที่ตอนนี้กำลังนั่งดูทีวีอยู่บนเก้าอี้ ที่เขาลากมานั่งอยู่ข้างๆเตียงนอนของเธอ เพราะเธอเคยสั่งห้าม ไม่ให้เขาขึ้นไปบนเตียงนอนของเธอ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเธอ แล้วปานทิพย์ก็เดินเลยเข้าไปในห้องแต่งตัว ด้วยความรู้สึกหวั่นไหวกับความดีของธารา ที่ทำให้เธอตลอดมา ทั้งที่เธอนั้นแสนจะทำตัวร้ายกาจกับเขาเรื่อยมา