เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

“ปล่อยนะไอ้โรคจิต ดินช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย” หญิงสาวพยายามตะโกนเพื่อหวังจะมีใครเข้ามาช่วย “ตะโกนเข้าไป ตะโกนให้ดังๆเลยนะจะได้ให้คนในบ้านแห่กันมาดูว่าคุณกับผมกำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอยู่” เอื้อมตะวันเข่นเสียง มือหนาข้างที่ว่างดึงรั้งผ้านวมผืนใหญ่ที่ปกปิดเรือนกายงดงามของหญิงสาวไว้ “มะ ไม่นะ” จิอากิร้องเสียงหลงเมื่อผ้าผืนใหญ่ถูกดึงออกจากร่างด้วยน้ำมือของหมาป่าใจร้าย เอื้อมตะวันมองเรือนร่างงดงามของหญิงสาวใต้ร่างด้วยความหลงใหลจนไม่อาจห้ามใจที่ตีตราประกาศความเป็นเจ้าของเธออีกครั้งด้วยบทรักร้อนแรงไม่ต่างจากครั้งแรกหากแต่ครั้งนี้เขาไม่คิดจะรีบร้อนเพราะต้องการใช้เวลาละเลียดชิมรสหวานอย่างใจเย็นโดยลืมมื้อค่ำไปเสียสนิท