เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

“ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไอ้หน้าตัวเมีย รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้” “มานี่ฮาริย่า วันนี้ต่อให้มีปีกเจ้าก็หนีเราไม่พ้น” อานีสต์ก็เหวี่ยงร่างบางเปล่าเปลือยไปที่เตียงใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก จากนั้นก็กระโจนเข้าไปนั่งคร่อมใช้มือใหญ่กดบ่าเล็กยึดเจ้าตัวให้นอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง ฮาริย่าดิ้นรนทั้งถีบเท้า ประเคนกำปั้นเล็กๆ ไปตามลำตัวขององครักษ์หนุ่ม เท่าที่เธอจะสามารถทำให้อีกฝ่ายปล่อยเธอได้ ทว่ากำปั้นฝ่ามือที่เหวี่ยงสะเปะสะปะไม่ได้สะกิดสะเกาให้นับรบผู้องอาจได้ระคายเคืองผิว ตรงกันข้ามกลับสร้างความเร่าร้อนปลุกไฟสวาทให้ลุกโพลนได้มากกว่าเดิม เมื่อฮาริย่าหมดแรงต่อสู้แล้ววางมือแหมะตรงตำแหน่งของยอดอกสีเข้มทั้งสองพอดิบพอดี “หมดแรงแล้วหรือนางแมวยั่วสวาท” อานีสต์เลิกคิ้วถามอย่างยียวน ก่อนจะทอดกายลงทาบทับแล้วนอนนิ่งๆ ชั่วขณะเพื่อให้ร่างบางได้รับรู้ถึงความต้องการของตนที่กำลังแข็งชันพร้อมอิ่มเอิบอยู่ในดินแดนมหัศจรรย์ของตัวเธอ