เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

“ ล๊อตเตอรี่ใบนั้น เขาออกกันยังไง?” สุมนาถาม ขณะเปิดฝาชามโคม ให้ไอร้อนของแกงจืดพวยพุ่งออกมา พอสามีขยับตัว ขยับช้อนส้อม ชะโงกหน้ามากินแกงจืดปรุงสุดฝีมือของเธอ สุมนาก็รู้สึกเหมือนบรรยากาศในบ้านห้องแถวจะอวลไปด้วยความสุข ไม่ต่างจากแรกครองรักกันใหม่ๆ เมื่อปีที่แล้วนี่เอง และมันก็พลอยให้เธอนึกถึง..บ้าน ที่ควรจะดูดีกว่าห้องแถวแห่งนี้ กระทั่งสามารถเปลี่ยนความฝันน่ากลัวนั่นให้กลายเป็นนึกอยากได้..บ้าน ที่เธออาจจะได้มาด้วยล๊อตเตอรี่ ที่เขาว่านี่แหละ “เป็นบ้านราคาเป็นล้านจริงเร้อ? ใครจะเสี่ยงออกล๊อตเตอรี่ น่ากลัวขาดทุนออก” “จะขาดทุนได้ไงเธอ “สามีตักแกงจืดเต้าหู้ขาวคลุกข้าว ก่อนตักใส่ปาก ด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย “ล๊อตเตอรี่ใบละสองร้อย ออกซักหมื่นใบ ก็ได้ตั้งสองล้านแล้ว ขายได้ครึ่งหนึ่งก็เสมอตัวพอดี แต่กรว่า ต้องขายได้หมดทั้งหมื่นใบแน่ คนอยากได้บ้านน่ะ มีทั่วเมือง” “แล้ว เทียบกับล๊อตเตอรี่หลวงหรือจ๊ะ?” “งั้นสิ เขาเอาเลขท้ายรางวัลที่หนึ่งสี่ตัว” “แหม ไม่ผิดกฏหมายหรือจ๊ะ? มันก็หวยใต้ดินดีๆ นี่เอง” “เรื่องผิดกฏหมายน่ะ มีตั้งร้อยสีพันอยาง คนทำเขาก็ต้องมีวิธียักย้าย พลิกแพลงไม่ให้ถูกจับได้สิน่า” “แล้ว จะเอางวดไหนล่ะ งวดที่จะถึงนี่เหรอ” “โอ้ย ยังจ๊ะ งวดวันที่สิบหกเดือนหน้า เขาต้องเผื่อไว้ขายล๊อตเตอรี่ให้หมดก่อน แหม ท่าจะใจร้อน อยากได้เร็วๆ นะ” สุมนาหัวเราะ นึกถึงความฝันนั้นด้วยความรู้สึกแปลกเล็กน้อย เพราะคล้ายเธอจะแน่ใจ เหมือนเป็นสังหรณ์ทีเดียวว่า บางที เธอน่าจะเป็นคนได้ละมัง รู้สึกว่าขนตามแขนจะลุกเกรียวขึ้นนิดๆ หากเธอกลับภาวนาว่า ขอให้ได้ทีเถิด ไม่ว่ามันจะน่ากลัวอย่างในฝันเพียงใด แต่ถ้าได้บ้านตั้งล้านอย่างนั้น เธอก็ยินดีเผชิญกับความน่ากลัวทุกชนิดล่ะ "