เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

..... เจอคู่แข่งแย่งซื้อสร้อยซะอีก เมื่อตอนบ่ายไปด้วยความมั่นใจ ต่อได้ราคาพอเหมาะพอดี มันขออย่างเดียว ต้องเป็นเงินสด แต่อด ...ซะงั้น เพราะสาวอิตาลีท่าทางหยิ่งๆ แต่งหน้าแต่งตัวจัดว่าเยอะ ผมยาวดัดหยิกจนฟู ถึงรวบแล้วก็ยังดูยุ่งเหยิง เสื้อผ้าเหมือนสาวยิปซี กระโปรงยาวคลุมเท้า ใส่สายสร้อย กำไลมือ กำไลเท้าพะรุงพะรัง สวยเปรี้ยวแบบเดียวกับพิมนั่นล่ะ ต่อให้สวยกว่านี้อีกร้อยเท่า ก็เมิน อยากได้ของชิ้นเดียวกันน่ะไม่เท่าไหร่ ปั้นเรื่องว่า มีสร้อยอีกเส้นที่เหมือนกัน เพราะเป็นสร้อยที่คุณปู่เขาทำขึ้น เพื่อมอบให้คนรัก เลี้ยงแกะแข่งกันเลยไหม มันจะ Love story อะไรขนาดนั้น พรุ่งนี้ยายคนนั้นจะเอาสร้อยอีกเส้นที่เป็นแฝดกัน มาเทียบให้ดู โนอาร์จะพาไปหาตาของมันอีกนะ บอกว่า อาจจะเป็นเพื่อนกัน เออ...ไปได้อีก ฉันไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มอะไรหนักหรอก แต่ฆ่าได้หยามไม่ได้ งานนี้สู้ยิบตา ถ้าโกหกล่ะก็ น่าดู ....... “ทำไมคุณถึงเอาเปียโนเสียงดี ขนาดนี้มาซ่อนไว้หลังร้าน” ภรรยาไม่ทันตอบ สามีก็แผดเสียงเดซิเบลไม่มีตก แล้วฉันก็เป็นฝ่ายอ้าปากค้างเสียเอง “ไอ้เปียโนโกโรโกโสตัวนี้มันไม่มีเสียง” “ได้ยังไง ก็ฉันเพิ่งได้ยินเสียงของมัน” “ได้ยินเสียงของมันเหรอ” สองสามีภรรยาทำหน้าเหมือนเจอคนบ้า “นี่ นี่” เขากระแทกนิ้ว กระแทก กระแทกไปบนคีย์ มันเงียบกริบ ฉันไม่ยอมอ่อนข้อขอลองเองบ้าง เฮ้ย! ..... สองคีย์ สามคีย์ ก็ไม่ดังสักกริ๊ง “ฉันเบื่อจะซ่อมมันแล้ว อยากจะเผามันทิ้ง เห็นแล้วรำคาญ” “แล้วทำไม ...ฉันได้ยินล่ะ” ถึงฉันจะเสียงอ่อยลง แต่เขาก็ยังตวาดเสียงห้วน ย้ำแบบหมดความอดทนว่า “มันไม่มีเสียง มันถึงได้ถูกทิ้งร้างอยู่ในโกดังนี่ไง” ฉันจะถามอะไรได้อีก ฉันเป็นคนได้ยินเสียงของมัน แต่ก็พิสูจน์เองกับมือว่า มันไม่มีเสียง จะบ้าตาย