เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

เคยไหม...ยิ่งต่อต้านใครสักคน แต่กลับยิ่งโหยหา เคยไหม...ยิ่งผลักไสใครสักคนให้ออกห่าง ก็ยิ่งเหมือนผูกพันหัวใจไว้กับเขา เคยไหม...ที่อยากวิ่งหนีหัวใจตัวเอง แต่หนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้น ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาเกือบแนบชิดกับใบหน้าสวย ตาที่พราวระยับของเขาทำเอาอันดามันใจเต้นระส่ำ สัญชาตญาณบ่งบอกว่าภีมภัทรกำลังปรารถนาอะไร “อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคะอา” เสียงหวานเอ่ยห้ามสั่นระริก “อาไม่ได้จะทำอะไรบ้าๆ อาแค่จะขอรางวัล” “แต่มิ้มยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเลยนะ” อันดามันหาข้ออ้างเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะถูกจูบ “อาก็ยัง” เขาดักคอ “แต่...” “ไม่มีแต่ อาแค่จะจูบ” “เรื่องอะไร” “ก็เรื่องที่มิ้มเมาจนอาต้องไปรับมิ้มกลางดึกนั่นไง” เมื่อเธอเล่นเจ้าล่อเอาเถิดเขาก็ไม่เดือดร้อนที่จะต้อนให้หลานสาวจนมุม “ใครใช้ให้ไปรับเล่า” “เพื่อนมิ้มใช้ หรือจะให้อาไปจูบเพื่อนมิ้มดี” เขาถามพลางจ้องตาคู่สวยอย่างล้อเลียน “ฮึ! อย่าหวังเลย มิ้มไม่มีทางยอมให้ผู้ชายอย่างอาได้จูบหยีหรอก” “หึงอา?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นขณะถามตาพราว “หวงเพื่อนต่างหาก” อันดามันรีบแก้ต่าง “งั้นเราก็ให้อาจูบสิ อาจะได้ไม่ต้องไปจูบเพื่อนเรา” ในที่สุดความได้เปรียบก็ตกไปอยู่กับคนมาชั้นเชิงกว่าเช่นเดิม อันดามันมองค้อนแต่แก้มนวลแดงก่ำ ถูกเขาจูบมากี่ครั้งแล้วก็ยังอดเขินและตื่นเต้นไม่ได้ “ทำไมอาชอบแกล้งมิ้มนัก” “อาไม่ได้ชอบแกล้งแต่ชอบจูบ” “มิ้มไม่ชอบให้อาจูบนี่” “ไม่ต้องชอบ แค่ยอมก็พอ”