เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

เรื่องผัว ๆ เมีย ๆ ที่มีดราม่า ------------------------------- โทษของ ‘คีรยา’ คือการแอบรักผู้ชายอย่าง ‘ไพรภูมิ’ มาก รักทั้งที่รู้ว่าเขาไม่มีที่ว่างในใจให้ใครหน้าไหน นอกจากภรรยาสุดที่รักอย่าง ‘ปันฐิตา’ ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็น... เพื่อนรักของเธอนั่นเอง เธอพยายามแล้วที่จะหักห้ามใจและอยู่ให้ห่างจากเขา เพราะรักและเห็นแก่เพื่อนสนิท แต่กลับเป็นเขาที่มักจะพาตัวเองเข้ามาใกล้ มาวอแว มาทำให้หัวใจเธอหวั่นไหวอยู่เรื่อย แม้ปากจะบอกว่าเกลียดเธอเข้าไส้สารพัด แต่การกระทำของเขากลับตรงกันข้าม ไพรภูมิแสนจะชังน้ำหน้าเพื่อนสนิทของภรรยา เพราะความเข้าใจผิดบางอย่างในอดีต เพียงจูบเดียวที่ไม่ตั้งใจ แต่กลับทำให้เขาฝังใจคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงหน้าด้านที่คิดจะแย่งกระทั่งแฟนเพื่อนรัก จนกระทั่งวันหนึ่งที่เธอบังเอิญเข้าไปรู้ความลับบางอย่างของเพื่อนรักเข้า และถูกขอร้องให้ยื่นมือเข้าไปช่วยเพื่อนให้พ้นภัยร้าย แต่นั่นกลับทำให้ชีวิตของเขาต้องพังทลาย ถูกเมียรักขอหย่า และหนีหายตัวไปโดยไม่รู้สาเหตุ แถมยังต้องมาตกงาน กลายเป็นคนขี้เมาไปวัน ๆ ความสงสารทำให้เธออยากอยู่ดูแลเขา ทั้งที่ใจเจ็บเพราะเขาร้ายกาจกับเธอสารพัด แต่แล้วด้วยเหตุผลอันใดจากใจคนเกลียดเผลอกายมีสัมพันธ์ต่อกันอย่างลึกซึ้ง คีรยาต้องกล้ำกลืนในฐานะเมียบำเรอให้ชายที่เธอรัก หวังแค่เศษใจให้เขาเห็นความดีบ้าง แต่ทุกอย่างกลับสูญเปล่า เธอไม่เคยได้อะไรกลับมานอกจากความชอกช้ำไปวัน ๆ และต้องทนมองเขาทำตัวเสเพล ความอดทนของคนเราย่อมมีวันสิ้นสุด ในวันหนึ่งที่เธอถูกเขาทำร้ายอย่างแสนสาหัส ก็รู้ว่าอยู่ต่อไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น คีรยาจึงตัดสินใจหนีไปจากเขา และไม่อยากแม้จะให้เขามารับผิดชอบ เธอพาสิ่งที่ทุกคนต้องการติดท้องไปด้วย ในเมื่อเขาไม่รัก และไม่มีวันรักได้ ก็พอกันที!!! **ฝากติชมด้วยนะคะ** ------ ------------------------------- พายุสวาทได้ผ่านไป ตอนนี้คีรยาได้แต่นอนสะอื้นไห้ หันหลังให้กับเขา ไพรภูมินอนยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก อยากจะใช้มือแตะไปที่หัวไหล่ของคีรยา แต่ก็ไม่กล้า ครั้งนี้ทำตามหัวใจที่เกินจะต้านทาน เขารู้ดี “ยังไงเธอก็คือเมีย ฉันจะไม่ทิ้งหรอก แต่อย่าให้ปันรู้” ‘นี่เขามาเพื่อตกลงกับฉันเรื่องนี้ ให้ฉันปิดปากเงียบ’ คีรยาถึงกับโมโห “คนชั่ว สันดานเลว” เธอลั่นปากด่าเขา “ฉันไม่ได้รักเธอ มันคือ...” “ไม่ต้องพูดค่ะ ออกไป แล้วอย่าได้ทำแบบนี้อีก อะไรก็ตามที่ฉันทำให้คุณไม่พอใจในอดีต จนถึงวินาทีนี้ ฉันขอให้คุณลืมไปเสีย ฉันอโหสิกรรมให้ค่ะ” คีรยายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองแรง ๆ “แยม” “ไปค่ะ ไปเสียก่อนที่ฉันจะหาอาวุธอะไรมาฆ่าคุณ” เธอดึงผ้าห่มที่ห่มท่อนล่างของเขาออก “ฉันไม่อยากเป็นคนบาป และไม่อยากติดคุก ไปให้พ้นหน้า ไป...” คีรยากัดฟันพูด เค้นน้ำเสียงที่แสนแหบพร่า ร่างเล็ก ไหวโยกไปกับการกลั้นเสียงสะอื้นไห้ ไพรภูมิรีบลุกขึ้นแต่งตัว ก่อนจะหยิบเงินออกมาจากกระเป๋า แล้ววางเอาไว้ที่ข้างหมอน “ไปหาซื้อยาฉุกเฉินกินเสีย เพื่อไม่ให้ท้อง ฉันไม่อยากมีลูกกับเธอ” “...” ‘โอ้’ คีรยาทั้งเจ็บและจุกกับถ้อยคำของเขา ไพรภูมิช่างใจร้ายและเยือกเย็นเหลือเกิน เขาเย็นชาจนเธอรู้สึกหนาวขึ้นมาจับจิตใจ “เธอต้องรับผิดชอบตัวเองนะ” เขาบอกเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนของคีรยา มองไปด้านนอก เมื่อไม่เห็นใคร เขาก็รีบเดินเข้าไปในห้องของคุณแม่ชวนชม คีรยาได้รู้แล้วว่า ที่เขามาแค่เจรจา แต่ก่อนจะเจรจาก็อยากจะย่ำยีเธออีกสักครั้ง คงจะเห็นเธอเป็นกระโถน เพราะปันฐิตาไม่ยอมให้เขานอนด้วย ‘ฉันเป็นได้แค่นางบำเรอหรือนี่ เขาแค่มาบำเรอความใคร่ของเขาเท่านั้นเอง’ ‘บทลงทัณฑ์จากนรกใช่ไหม ที่พวกท่านรู้ว่า ฉันหลงรักเขา เจ็บแล้วค่ะ ปวดหัวใจมาก ทรมานเหลือเกิน’ คีรยาได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน