เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

ปารารินเป็นเหมือนที่รองรับอารมณ์ของเขา ทั้งที่เขาก็มีคนของเขาอยู่แล้ว เขามีอะไรกับเธอทั้งที่ปากบอกว่าเกลียด เมื่ออยู่ไปก็ไร้ค่า เมื่อทางที่เห็น ไม่มีแสงสว่าง ถ้าไม่ใช่ เธอก็ควรปล่อยมือ และไปตามทาง ส่วนภคินัย เมื่อไม่มีเธอแล้ว เพิ่งสำนึกได้ มันสายเกินไป เขาทำเช่นไร มาติดตามไปพร้อม ๆ กันค่ะ คำโปรย ปารารินที่ดิ้นรนอยากให้เขาปล่อยเธอ แต่การกระทำตอนนี้ มันเกินเลยไปมาก ฝ่ามือร้อนร้ายของพี่นัยกำลังบุกไปยังส่วนล่าง หญิงสาวรู้สึกมึนงง กางเกงในของเธอหายไปตอนไหน “พี่นัยอย่าค่ะ รินไม่ยอมพี่ค่ะ” น้ำตาของเธอเริ่มไหลรินลงมาพราก ๆ เสียงที่สะอึกสะอื้นของหญิงสาวดังก้องอยู่ข้างใบหู ปึก... ปารารินเริ่มทุบตีเขา ภคินัยรวบยึดข้อมือของปารารินขึ้นทั้งสองข้าง แล้วจ้องมองเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ “ฉันบอกเธอตั้งหลายครั้ง เธอจะพร้อมหรือไม่พร้อม เธอจะยอมหรือไม่ยอม เธอก็ต้องทำ ทำเพื่อฉัน” ภคินัยก้มหน้าลงไปหยอกเย้ากับสองถันนั้นอีกครั้ง “ฮือ... อึก... พี่นัย รินกำลังจะแต่งงานค่ะ รินจะแต่งงานกับคุณแท่งทอง แล้วรินจะไปให้พ้นหน้าของพี่” ปารารินร้องไห้ขึ้นมาด้วยความเสียใจ “หื้อ! แล้วไง” คำพูดประโยคนี้ของเธอทำให้เขาหยุดกึก แล้วเงยหน้าขึ้นมามองตาของเธออีกครั้ง ปารารินเพิ่งรู้ว่า ภคินัยเมามาก เขาคงดื่มเข้าไปเยอะแยะ กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้ง ลมหายใจของเขาเหม็นไปด้วยกลิ่นเบียร์ “เธอก็แต่งไปสิ แต่ก่อนเธอจะออกเรือนไป ฉันขอเรียกร้องทุนคืนก่อนนะ อ่ำ...” แล้วทำเสียงแบบน่าเกลียด