เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

“คุณทินคะ!” “ว่าไงครับ” “คือเมื่อกี้ฉันพูดผิด ฉันจะบอกว่าฉันยังไม่มีใคร” พอรู้ตัวว่าพูดผิดตาลิกาก็รีบแก้ต่าง “แล้วคุณพร้อมจะมีผมหรือเปล่า” “เอ่อ...”ตาลิกายกมือขึ้นเกาคอตัวเองไปมาแก้อาการเขิน “ว่าไงครับ” “ฉะ...ฉันรู้สึกง่วง ฉันขอเข้าห้องดีกว่าค่ะ” คนที่หน้าเห่อร้อนหาทางเลี่ยง “แต่ผมอยากได้คำตอบจากคุณ ผมอยากมีเมีย” “เอ่อ...” ตาลิกาอายหนักกว่าเดิมกับคำพูดเถรตรงของคนตรงหน้า ที่ตอนนี้ยังจับมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย “งั้นผมให้เวลาคิดหนึ่งวันพอไหม” “วะ...วันเดียวเหรอคะ” “ครับ พอดีผมรีบ อยากมีเมีย” ตาลิกาเอาแต่ยิ้มอีกครั้งและก็นึกดีใจเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา แต่ไม่ใช่เสียงโทรศัพท์จากเธอ “คุณคุยโทรศัพท์เถอะค่ะ ฉันจะเข้าห้อง”