เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

ตาคมเข้มที่เต็มไปด้วยน้ำตา มองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ ตาคู่คมหยุดนิ่งอยู่ที่ใบหน้าเล็กเกลี้ยงเกลา “หนูขวัญของพ่อ” ทันทีที่กางแขนออก เพียงขวัญก็โผเข้าหาอ้อมแขนของสามี น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาเป็นสาย จมูกโด่งเป็นสันพรมจูบไปตามศีรษะและกระหม่อมบาง แขนแกร่งกอดเธอเอาไว้ ลูบมือลงบนแผ่นหลังบาง เมื่อเพียงขวัญเอาแต่ร้องไห้ “พี่อ๊อดเพียงคิดถึงพี่อ๊อดเหลือเกิน” ตลอดเวลาหลายเดือนที่แยกจากกัน ไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่คิดถึงเขา “คนดีไม่ร้องนะครับ พี่ก็คิดถึงเพียงกับลูกที่สุด เพียงขวัญของพี่” ศิระปลุกปลอบพร้อมกับให้กำลังใจ เพียงขวัญปาดน้ำตาออกจากใบหน้า พร้อมกับยิ้มให้เขา “ลูกค่ะพี่อ๊อดหนูขวัญลูกของเรา” ส่งคนในอ้อมแขนให้ศิระ แขนแกร่งที่ยื่นมารับคนตัวเล็กสั่นเทา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหน้าและได้สัมผัสลูก “ขวัญเอยขวัญมา บุญรักษานะลูก พ่อไม่มีของขวัญให้หนูสักชิ้น พ่อขอโทษนะลูก”