เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

“คุณมิก ปล่อยเมนะ” ยิ่งเห็นเตียง เมลดายิ่งกลัว เธอดิ้นสุดแรงที่มี “จะกลัวอะไรนักหนา ในเมื่อเธอตั้งใจมาให้ท่าฉันเอง” “เมไม่ได้ให้ท่า! แล้วเมก็ไม่ได้มาหาคุณมิก เพื่อให้คุณมิกทำแบบนี้กับเม ปล่อยนะ! ปล่อย!” “ฉันแค่กอดเธอเองนะเมลดา ไม่ได้ปล้ำซะหน่อย โวยวายอยู่ได้ น่ารำคาญ” “เมไม่ใช่ผู้หญิงของคุณมิก คุณมิกห้ามกอดเม” “แต่เธอประกาศต่อหน้าผู้หญิงของฉันเองว่าฉันเป็นสามีของเธอ เพราะงั้นฉันจะทำอะไรเมียตัวเองก็ย่อมได้ เธอว่าจริงไหม” “เมไม่มีวันยอมให้คุณมิกทำกับเมเหมือนที่คุณมิกทำกับผู้หญิงของคุณมิก” เธอประกาศกร้าวออกไปทั้งๆ ที่ตอนนี้กลัวเขาจับขั้วหัวใจ “แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันกับผู้หญิงของฉันทำอะไรกันบ้าง หรือที่ผ่านมาเธอแอบมาดูฉันกับผู้หญิงของฉัน” “เมไม่ได้มาแอบดู” “แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันกับผู้หญิงของฉันทำอะไรกัน!”