เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"เรือนร่างเปล่าเปลือย ระหงได้สัดส่วน ราวเทพีวีนัส ตรงไปที่ห้องน้ำ เพียงเปิดประตู ช้องมาศก็ชะงักกึก หัวคิ้วขมวด ตาวาบโกรธทันที ไอ้คนห้องข้างๆ มาก๊อกแก๊กในห้องน้ำ ที่อยู่ติดกับห้องน้ำของเธอ ตามสไตล์บ้านทาวน์โฮมขนาดใหญ่ หฺญิงสาวเม้มปาก เริ่มแน่ใจขึ้นเรื่อยๆ ขณะเสียงก๊อกแก๊กข้างห้อง เงียบไป ราวเริ่มรู้ตัวว่า เธอกำลังผิดสังเกตุที่มาของเสียงจากบ้านโน้น เพราะทุกครั้งที่เธอเข้าห้องน้ำ ไม่ว่าจะเช้า สาย บ่าย เย็น หรือแม้ใกล้เที่ยงคืน ที่เธอต้องเข้ามาทำธุระก่อนเข้านอน ก็จะได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเบาๆ มาจากห้องข้างๆ ประจำ มีมนุษย์ผู้ชาย โรคจิต มาแอบถ้ำมองเราหรือเปล่า น่าจะใช่แล้วล่ะ ว่าทำไมเจ๊เช็ง ถึงยอมขายบ้านหลังนี้ให้เรา ในราคาไม่แพงเสียด้วย ตอนนั้น เธอกำลังเดือดร้อนเรื่องที่อยู่ บ้านที่เคยอาศัยอยู่กับแม่ ในหมู่บ้านเก่าแก่ เป็นบ้านชั้นเดียว กำลังสบาย แม่ก็เกิดป่วย แล้วจากไปง่ายๆ ขณะเธอเริ่มไม่อยากอยู่บ้านหลังนั้น เพราะภาระเยอะ จากการที่แม่ทำเอาไว้ ไม่ว่าจะต้นแสงจันทร์ใหญ่ ต้นมะยม ที่ขยันโปรยปรายใบไม้แห้ง ปลิวเต็มบ้าน พอกลับจากทำงาน ก็ต้องมางกๆ กวาดใบไม้ ให้อาหารปลา จึงอยากขาย เพื่อไปซื้อคอนโดฯอยู่ ตามสมัยนิยมของคนกรุงในขณะนี้ ก็ มันเป็นห้องที่ตบแต่งอย่างสวยงาม สะดวกสบายสำหรับสาวโสดอย่างเธอ จึงประกาศขายบ้าน แล้วก็เริ่มเดือดร้อน ที่ยังไม่ได้หาบ้านใหม่อยู่เลย ขณะมีคนมาติดต่อขอซื้อหลายราย “ขอ. มาศ หาบ้านได้ก่อนนะคะ จะรีบโทร.ไปเลยค่ะ” ต้องผลัดคนจะซื้อบ้าน ไปอย่างนี้ แล้วมาปรารภกับเจ๊เช็ง พนักงานบัญชีอาวุโสของบริษัท ว่า จะขายบ้าน มีคนอยากจะซิ้อ แต่เธอยังหาห้องที่เป็นคอนโดฯไม่ได้ เพราะที่อยากได้ มันแพงจนสู้ไม่ไหว ขายบ้านไปเจ็ดล้าน แต่คอนโดฯที่อยากได้ ตั้งสิบห้าล้านขึ้น ขืนซื้อ ก็หมดตัวแน่ ที่เจ๊เช็งอยากขายบ้านทาวน์โฮมของแก น่าจะเพราะมาเจอมนุษย์โรคจิตคนนี้แน่นอน เฮ้อ เราก็ไม่ได้ยอมสังเกตุสังกาอะไร รู้แต่ว่า พอมาเห็นบ้านทาวน์โฮมขนาดใหญ่ เธอก็ตกลงใจเอาเลยทันที ย้ายเข้ามาเกือบเดือนแล้ว ความเดือดร้อนจากการที่มีเสียงแปลกมาจากห้องน้ำข้างๆ ในทุกครั้งที่เธอเข้าห้องน้ำ มาขณะนี้ เสียงจากห้องข้างๆ กลายเป็นเสียงเปิดน้ำลงอ่าง อ้อ บ้านมัน มีอ่างอาบน้ำ ของเรา เจ๊เช็งทำเป็นห้องกระจก สำหรับอาบจากฝักบัว"