เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"อาการหัวโคลงหนัก ทำให้เขาถอยมาแต่โดยดี โดยชี้ไปทางตู้แขวน ให้หล่อนรู้ว่า บะหมี่อยู่ในนั้น ตกลง เรารับยายผู้หญิงที่มากับความมืด มาเป็นแบบให้จริงๆ หรือ...? เมื่อกี้ ตอนหล่อนถาม อารามรู้สึกเหมือนดีใจ ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่า จะต้องดีใจไปทำไม จะว่า เพราะอยู่ๆ ก็เกิดอยากวาดภาพ..นู๊ด ที่เขาไม่เคยนึกอยากวาดมาแต่ไหนแต่ไร ทำให้ดีใจ มันก็.. ไม่น่าจะใช่ คงไมใช่เพราะ เกิดติดใจ..ผู้หญิง..หยั่งว่า เข้าหรอกนะ.! . บ้าเอ๊ย ถ้า..เกิด ติดโรค มันยังน่าจะเป็นไปได้มากกว่า. แล้ว เพราะเงินแค่สามร้อยละหรือ ที่ทำให้หล่อนมา..? มันฟังดูไม่น่าเป็นไปได้ ผู้หญิงทำงานแบบหล่อน เงินร้อย เงินพัน หาง่ายมากกว่าเป็นแบบเสียอีก เสียงล้างถ้วยจาน ไม่เบา แต่ก็ไม่ดังอย่างเวลาเขาทำ ครู่ใหญ่ เขาก็ได้กลิ่นมาม่าหอมไปทั้งบ้าน อาจจะเพราะ เขาเปิดหน้าต่างบ้านไว้ทุกบาน ลมเย็นโกรกเข้ามาทุกด้าน นวพลขยับลุก เมื่อเห็นหล่อนวางชามบะหมี่ไว้บนโต๊ะกินข้าว ที่เขาแบ่งมุมห้องโถงรับแขก ให้เป็นทั้งที่กินข้าว ที่ทำงาน เสร็จสรรพ “ได้แล้วค่ะ”"