เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"“อือ ไปเสริมมา คุณบุญเค้าบ่นว่า จับไม่เต็มมือ..” “แสดงว่า เค้าทำการบ้านตลอดละสิ มิน่าละ หูตามีชีวิตชีวานะยะหล่อน “ “อุ้ย ผัวแก่จะหวือหวาได้สักกี่น้ำ ถ้าหนุ่มๆหยั่คุณจรของเธอก็ไปอย่าง อ้าว เธอเพิ่งบอกว่าเขาไม่ค่อยทำการบ้านนี่ มิน่าล่ะ หน้าตาผิวพรรณถึงดูหมองๆไป เฮ้ย เอาแบบไอ้เสาร์มั้ย ผัวมันก็บ่มิไก๊ มันโทร.มาเล่า อุ้ย เสียงระริกหยั่งกะสาวๆ มันบอกว่า มันไปเที่ยวคลับผู้ชาย แบบ ไอ้ตัวน่ะ มันบอกว่า คลับนี้ ผู้ชายเกรดดีนะ ส่วนมากเป็นพวกนักศึกษามาหาตังค์เรียน ตะละคนล่ำบึ๊ก หน้าตาดี สะอาด แล้วก็มีใบรับรองหมอว่า ปลอดเอดส์ จ้า “ ปานวาดสั่นหัวตลอด “บ้า ชั้นไม่มีวันทำแบบนั้นหรอ ก ไม่ใช่พวกแหม่มนี่หว่า พอผัวไม่เวิร์ค ก็ไปหาเอ๊าะๆโดยผัวอนุญาติ ชั้นรับประทานไม่ลง “ “นี่ ถ้าแกปล่อยให้ท้องตั้งแตปีแรกที่ยังน้ำผึ้งหวาน พอมีลูก ก็จะเลิกสนเรื่องพวกนี้ไปเอง งั้น พยายามทำให้เขาสู้สิ มีลูกสักคน ขี้คร้านจะหันมาโอ๋..” มีลูก..นั่นสิ เป็นความคิดใหม่ ที่เพื่อนชี้ให้แทนเรื่องกลัดกลุ้มที่แบกมา นั่นนะสิ ถ้าเรายอมท้อง ป่านนี้ ลูกน่าจะขวบกว่าๆ คงน่ารักจนพ่อไม่ยอมไปไหนแน่..งั้น คืนนี้ จะต้องทำให้เขาอยากมีลูกกับเราให้ได้... กลับจาก่บ้านเจียมจิต ปานวาดก็แวะฟูดแลนด์ ซื้อหาอาหารบำรุงสุขภาพ โดยไม่ลืมซื้อซุปไก่ผสมโสมเกาหลี เผื่อสามี จรดื่มพวกนี้แล้ว กำลังวังชาจะได้กลับคืนมา อุ้ย คืนนี้ ต้องใส่ชุดนอนแบบเบบี้ดอลล์ดีกว่า เอาให้ใสแจ๋วจนเห็นปานแดงของเราเลย .. หญิงสาวเริ่มนึกหาสูตรพิเศษ ที่จะทำให้สามารถท้องได้ในคืนนี้..."