เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"เส้นทางนี้เอง ที่นำเธอมาที่นี่ ผ่านถนนเรียบไปสู่ถนนสายขรุขระ ปีนสูงขึ้นไปสู่ขุนเขาลูกใดลูกหนึ่ง ที่เธอจำไม่ได้ และหลังขุนเขาเหล่านั้น มีบ้านหลังหนึ่งซ่อนตัวอยู่ เธอจำทางไปไร่นั่นไม่ได้จริงๆ แต่กลับจำรายละเอียดของบ้าน ของไร่ ผู้คนที่นั่น โดยเฉพาะการกระทำป่าเถื่อนของเจ้าของไร่แห่งนั้น ได้ติดตาติดใจ เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า แพรพงาทอดตัวพิงพนัก หลับตานิ่ง จนรู้สึกคล้ายถูกมองจากคนที่นั่งข้างๆ จึงค่อย ลืมตาขึ้น ก่อนรีบก้มดูตัวเอง เมื่อเห็นคนที่นั่งด้วยเป็นหญิงสาวแต่งตัวสวยเฉียบ หล่อนเมินหน้าไปทางหนึ่ง เมื่อเห็นเธอลืมตา ฮึ เขาคงรังเกียจที่มีผู้หญิงแต่งตัวโทรมๆมานั่งด้วยมั้ง ฉุนขึ้นมา แต่วูบหนี่ง อดขันกึ่งสมเพชตัวเองไม่ได้ ก็ ขามา เธอก็วางปึ่งใส่ผู้หญิงแต่งตัวเป็นขาวบ้านไม่ใช่หรือ มันก็คงเป็นเรื่อง..เวรกรรม ที่ทำไว้หรือเปล่า .ไอ้เรื่องเวรกรรม ก็เคยได้ยินมาเยอะ แล้วก็เคยยักไหล่ใส่ แถมคำว่า งมงายไปด้วย วันนั้นกับวันนี้ ห่างกันไม่กี่วันเลย แต่มันกลับสะท้อนหลายสิ่งหลายอย่างให้เธอต้องหยุดทบทวนตัวเอง จากแพรพงา สาวฟุ้งเฟ้อ หลงตัวเอง มาวันนี้ เธอราวกับนางหงส์ถูกเด็ดปีกทิ้ง แล้วก็กำลังซมซานกลับบ้าน ทุกอย่าง เกิดขึ้นเพราะฝีมือคนๆเดียว นายคำรณ !"