เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"นั่งบนรถนี่แหละ ปลอดภัยกว่า “ “แต่ดินมันกำลังจะไหลลงมานะ เกรพ จะไป หรือจะนั่งตรงนี้ ตาร์จะลงไป สมใจก็ลงไปแล้ว “ นายสมใจ ที่น่าจะผ่านช่วงเลวร้ายของชีวิตมาพอสมควร ไม่ฟังเสียงใคร ลงจากรถได้ ก็โบกไม้โบกมือให้ทุกคนตาม ซึ่งก็มีเพียงศานติ ที่ลงไปแล้ว ยังพยายามยื่นหน้าเข้าไปบอกทุกคน “ลงมา เชื่อสิวะ ดินมันจะถล่มทับพวกเราหมด ถ้าไม่รีบไปตอนนี้ “ “มึงไปคนเดียวเหอะ! “ เสียงแพ๊ตยังมีรอยแค้น ก่อนเบิกตาโกรธจัด เมื่อภัทริญาตัดสินใจลงไป เขาถึงกับชะโงกหน้าไปอาฆาตแข่งเสียงกึกก้องภายนอก “ไปตายด้วยกันเล้ย ติดใจกันนักนี่ !“ เสียงกึกก้อง ทำให้ศานติต้องตัดใจ คว้าข้อมือเล็กวิ่งไปทางเดียวกับที่เห็นสมใจวิ่งผ่านต้นไม้ที่ล้มขวาง ซึ่งพอพ้นใบไม้หนาทึบนั้นมา กลับไม่ปรากฏร่องรอยน้าสมใจอีกต่อไป “ไปทางไหน ตาร์ “ เขาหมุนตัวไปมา ทุกทิศทุกทางมืดตะคุ่ม แม้สายฝนจะซาลงแล้ว แต่เสียงครืนสนั่นจากต้นน้ำตก ยังสาดซ่าอย่างน่ากลัว เขาแหงนมองต้นไม้ที่กวัดไกวตามแรงลมอย่างหนักใจ ท้ายที่สุด ก็ตัดสินใจ “เกรพ คงต้องอดทนหน่อยนะ ถ้าเราไปอย่างนี้ อาจจะโดนต้นไม้ล้มทับแบบตะกี้ พอจะลงเดินตามแนวน้ำตกได้มั้ย เผื่อจะมีโขดหินใหญ่ เรายังพอหาที่แอบได้ เราไปไม่พ้นดินที่กำลังถล่มไล่หลังเราหรอก “"