เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"หล่อนลุกปุบปับ แต่ไม่ก่อนที่จะจัดการกลบปลาย่างสองตัวนั้นให้มิดชิดเสียก่อน ช่างเป็นวิถีคนป่า ชาวเกาะ ที่มีปัจจัยหลักแค่ อาหาร กับที่อยู่...ผิดกับคนเมือง ที่ปัจจัยห้าในอดีต ไม่พอเสียแล้ว มันเพิ่มเป็นปัจจัยหก เจ็ด แปด ไม่สิ้นสุด เขาผละตัวออกห่าง เมื่อหล่อนทำท่าจะเข้ามาดึงแขนเขา “ผมอยากไปเอาเสื้อมาใส่ก่อน “ “เจ้าเป็นผู้ชาย ไม่ต้องใส่หรอก..” “แต่ เธอเป็นผู้หญิง แล้วก็ม๊ะด้วย ทำไมถึงไมใส่ ?” “คนซาไก ไม่ใส่ เพราะทุกคน มีเหมือนกัน ทำไมจะต้องอาย อย่างเจ้ามีมือ มีขา ถ้าเจ้าซ่อนมันไว้ มันก็เหมือนของที่เจ้าต้องอายใช่มั้ย ?” อา..เป็นปรัชญาชีวิตที่ตรงไปตรงมาที่สุด นั่นนะสิ มนุษย์เป็นคนเสกสรรกันเองว่า สิ่งนี้ต้องปิดบัง ต้องสงวน..เพราะ ถ้าทุกคน เกิดมาด้วยอวัยวะแบบเดียวกัน แล้วไม่มีใครต้องปิดบังส่วนใด ทุกคนก็น่าจะมองดูอวัยวะทุกส่วน เป็นของปกติธรรมดา ..จริงๆ..."