เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"“เราก็ไม่รู้สาเหตุจริงๆ ตอนฟัง พ่อก็นึกแปลกเหมือนหนูแหละ แต่ เห็นลุงโอภาสบอกว่า พี่โอมมีโอกาสหายนะ ที่กลับมานี่ ก็เพราะ มาพักฟื้นหลังผ่าตัดแหละ..ตี๊นา ลุงโอภาสบอกว่า อยากให้พ่อหาคนดูแลพี่โอม อยากได้คนที่เคยรู้จัก แล้วก็เคยเป็นคนที่พี่โอมชอบ. .ลุงเขานึกถึงหนูได้ เลยถามพ่อว่า หนูพอจะอยู่เป็นเพื่อนพี่โอมระหว่างมาพักฟื้นได้มั้ย.?” “โอ้ย! ดูแลคนตาบอด บ้าสิพ่อ ไม่ไหวหรอก “ “แต่..หนูเคย .ชอบพี่โอมมาก จำไม่ได้หรือลูก ?” “โอ้ย เรื่องตั้งกะปีมะโว้ สมัยตี๊นายังเด็กๆ มันเกี่ยวอะไรกับเดี๋ยวนี้ ตกลง พ่อจะคุยแค่นี้ใช่มั้ย ตี๊นานัด..เอ้อ..พี่บอยไว้ ..ตี๊นาเอารถซีวิคไปจริงๆนะ “ “พ่อก็จะใช้รถเหมือนกัน..ตกลง หนูไม่สนใจรับข้อเสนอของคุณลุงใช่มั้ย ? “ พอลูกสาวพยักหน้า อย่างไม่ใส่ใจ นายต่อพงศ์ก็ถอนใจเฮือกแรง เปรยไปด้วยน้ำเสียงเสียดาย หากลูกสาวไม่หยุดฟัง ละลิ่วไปทางโต๊ะวางโทรศัพท์ ที่บิดามักวางกุญแจรถไว้ตรงนั้นด้วยเสมอ “ไม่อยากเป็นสะใภ้เศรษฐีเหรอ ลูก. .เฮ้อ...”"