เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

“เจ้าอย่าอ้อนวอนเสียให้ยาก ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องไปอยู่ที่คอนโดซึ่งเราเตรียมไว้ให้เจ้าแล้ว” “เจ้าชายทรงกำลังมอบฐานะนางบำเรอให้ลิต้าใช่ไหมเพคะ” หญิงสาวถามอย่างประชดประชัน น้ำตากำลังตกใน เตรียมความเจ็บปวดไว้รอรับคำตอบที่จะหลุดออกมาจากพระโอษฐ์ของคนใจร้าย “เรายังไม่รู้ว่าจะวางเจ้าไว้ในฐานะอะไร แต่ที่แน่ๆ คงไม่ใช่นางบำเรออย่างที่เจ้าเข้าใจ” “แล้วเจ้าชายจะทรงกักขังลิต้าไว้นานแค่ไหน หนึ่งเดือน สองเดือน หรือแค่อาทิตย์เดียว” เจ้าชายอีสดรีสส์เริ่มหงุดหงิดพระทัยที่ปาลิตากำหนดเวลาขีดเส้นตายให้กับพระองค์ “สักหนึ่งเดือนเป็นไงลิต้า สามสิบวันนับต่อแต่นี้ไปคงทำให้เราอิ่มในรสรักที่ได้จากเจ้า แต่ก็ไม่แน่นะ หากเราเบื่อเจ้าเร็วกว่านี้ เจ้าอาจจะได้รับอิสระภายในอาทิตย์สองอาทิตย์ก็ได้” “ลิต้าภาวนาให้เจ้าชายทรงเบื่อลิต้าเร็วๆ” ปาลิตาเค้นเสียงตอบได้อย่างยากลำบาก เริ่มปวดตาจากการกล้ำกลืนหยาดน้ำตาไม่ให้ไหลรินออกมา “ไม่ต้องห่วงหรอกทูนหัว บทรักของเจ้าจืดชืดเสียยิ่งกว่าน้ำแกง เวลาหนึ่งเดือนที่เรากำหนดให้เจ้าถือว่ามากเกินไปแล้วสำหรับคนที่ไร้สบประการณ์ในเรื่องรักอย่างเจ้า” “หนึ่งเดือนนับต่อแต่นี้ คงทรมานไม่ต่างจากตกนรก” “แต่มันเป็นนรกที่เจ้าเต็มใจและร้องครวญครางทุกครั้งที่เราพาเจ้าไปสัมผัส” เจ้าชายอีสดรีสส์ย้อนกลับพระสุรเสียงเยาะหยัน ดวงเนตรวาวโรจน์ด้วยไฟโทสะ อันเกิดจากกิริยาของปาลิตาที่ทำราวกับขยะแขยงไม่อยากให้พระองค์แตะต้อง