เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

เมื่อ ภูริช วิชชุกร ผู้ชายธรรมดาๆ ที่อาจหาญจะเด็ดดอกฟ้าผู้สูงศักดิ์อย่าง เจ้าหญิงฟาติยา ซัลฮาบินด์ อัลวาสต์ มาเชยชม ก็ต้องมีการปะทะฉะดะกันสักยกสองยก จึงจะเด็ดดอกฟ้ามาเชยชมได้สมใจอยาก เผียะ!!! ฝากรอยนิ้วทั้งห้าบนใบหน้าของภูริชแล้ว เจ้าหญิงฟาติยาก็เค้นเสียงด่าด้วยความโกรธสุดขีด “ปากดีแบบนี้ เฉือนให้อีแร้งกินดีไหม” ภูริชยิ้มหยันตรงมุมปากจ้องมองคนที่ตบหน้าด้วยสายตาจาบจ้วง ก่อนจะเอ่ยถากถางอย่างคะนองปาก “มือหนักใช้ได้ ปากคอก็แสนเราะร้าย น่าจับมาขยี้จูบให้ขาดใจ ว่างจากชีคฟารีสต์เมื่อไร พี่ขอจ้องคิวเป็นคนแรกเลยนะน้องสาว” “กรี๊ดดด!!! ไอ้บ้า ไอ้คนเถื่อน ไอ้คนถ่อย! ฉันไม่ใช่นางบำเรอ” เจ้าหญิงฟาติยาตะโกนด่าบุรุษที่ปากจัดซะยิ่งกว่าผู้หญิง แต่...ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ชายที่ปากจัด กลับกลายเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ยอมตายและปกป้องเจ้าหญิงจากแผ่นดินทะเลทรายด้วยชีวิตของเขาเอง...