เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

เมื่อนายหัวโมกข์หลงรักเด็กสาวที่มีอายุแค่ 15 ปี ก็ต้องทนเฝ้ารอให้ถึงวันและเวลาที่เหมาะสม ที่จะ ‘รุกฆาต’ แต่!!...ก็ใช่ว่าจะพิชิตใจของรินรดาได้ง่ายๆ จึงต้องถือคติที่ว่า ‘ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ก็ต้องเอาด้วยคาถา’ “นายหัวเป็นพวกจอมหลอกลวง พาฉันกลับเกาะโกลด์ ออฟ เดอะ ซีเดี๋ยวนี้” “เป็นคำสั่งที่ทำตามไม่ได้” “ทำไม ทำไมถึงพาฉันกลับไม่ได้ ก็ในเมื่อนายหัวเป็นคนพาฉันมา นายหัวก็ต้องพาฉันกลับสิ” “เพราะผมไม่อนุญาตให้คุณกลับ” เจ้าของนัยน์ตาคมกริบตอบเพียงสั้นๆ และรินรดาก็ไม่ยอมแพ้ “ถ้าไม่ไปส่งและไม่อนุญาต ฉันจะขับเรือเร็วไปเอง” “เชิญตามสบาย แต่กุญแจเรือเร็วทุกลำอยู่กับผม ถ้าคุณอยากขึ้นฝั่งก็ต้องว่ายน้ำไป เชิญคุณไปได้เลย เดี๋ยวอีกสักชั่วโมงผมจะตามไปเก็บศพของคุณเอง” “ไอ้นายหัวบ้า เก็บกุญแจเรือไว้ที่ไหน เอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้” “ได้! ถ้าอยากได้กุญแจเรือเดี๋ยวจะหยิบให้” นายหัวโมกข์กระตุกยิ้ม หมุนตัวเดินตรงไปยังหัวเตียงนอน คว้าพวงกุญแจเรือมาถือไว้ในมือ “อยากได้กุญแจเรือหรือน้ำขิง ถ้าอยากได้กุญแจ ก็มาหยิบเอาไปสิ” นายหัวโมกข์เอ่ยอนุญาต ก่อนจะหมุนตัวหันมาทางรินรดา พลางหัวเราะร่วนเมื่อเห็นสีหน้าของริน รดาที่แดงซ่านและร้องกรี๊ดเสียงหลงอีกครั้ง “กรี๊ดดด ไอ้นายหัวจอมลามก! ทำไมต้องเอากุญแจไปวางเอ่อ...เอ่อ..ตรงนั้นด้วย” “มาหยิบไปสิน้ำขิง เธออยากได้กุญแจไม่ใช่หรือ” “ไอ้บ้า ใครจะไปหยิบกุญแจจาก...จากเอ่อ...ไอ้นั้นของคุณละ” “หยิบไปสิ...น้ำขิง...” นายหัวโมกข์บอกเสียงแหบแห้ง ออกแรงดึงกระทั่งมือเล็กนุ่มนิ่มแตะต้องกับเป้าหมายที่ชูชันอยู่ตรงหน้าของเธอ!