เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

"ไม่ถึงอึดใจ หลังจากรถแล่นเร็วขึ้น ตะวันฉายก็อ้าปากค้าง เมื่อเห็นเนินสีเขียวกว้างไกล สูงๆต่ำๆ ราวกับสนามกอล์ฟขนาดใหญ่ เห็นทิวเขาสีเทาสลับซับซ้อนล้อมเนินหญ้าแห่งนี้...เธอเริ่มเหลียวไปเหลียวมา คนขี่ก็หันมาบอกด้วยน้ำเสียงภูมิใจ “นี่แหละ บ้านของบรรพบุรุษผม “ ที่หน่องบอกว่า ถ้าได้มาเห็น จะต้องนึกถึงฉากหนัง เดอะ ซาวด์ ออฟ มิวสิค..นั่นนะสิ คล้ายมาก คล้ายตรงที่มีสันเขาสลับสล้าง เป็นฉากหลัง ท้องฟ้าสีครามใส มีปุยเมฆขาวสะอาดราวกับก้อนลำลี.. รถแล่นขึ้นๆลงๆตามสภาพของเนิน ลมเย็นปะทะมา ไอแดดจ้าจัด แต่ไม่ร้อนอ้าวเหมือนที่กรุงเทพฯ เด็กสาวเผลอสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ ก่อนรีบเบือนหน้าหนีผมที่ถูกรวบเป็นหางลาของคนขี่ ที่แกว่งไปมาโดนหน้า โดนจมูกเธอ ทำตัวเซอร์เหมือนพวกศิลปินข้างถนน แอบนินทา ก่อนตาโต เมื่อรถบ่ายหน้าลงช้าๆ แล้วเธอก็เห็นหมูบ้าน หมู่บ้านจริงๆ.. มีหลังคาซ้อนๆกันของบ้านที่กระจายอยู่ตรงบริเวณที่เป็นคล้ายก้นกะทะ มีบ้านหลายหลังที่ปลูกสูงขึ้นมาตามไหล่เขา ไม่ผิดบ้านพักตากอากาศ ในสถานตากอากาศชื่อดัง ไม่ว่าจะระยอง หรือ ริเวียร่า.."