เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

“ปล่อย...ปล่อย...ฉันไปเถอะค่ะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจแบล็คเมล์คุณ” “เสียใจด้วยยาหยี คำขอโทษของคุณไม่เป็นผล เพราะศาลเตี้ยอย่างดอนลูฟร์ พิพากษาแล้วว่าคุณควรได้รับการตอบแทนอย่างสาสม ที่บังอาจกล่าวหาว่าผมข่มขืนคุณ” “แต่...แต่...คุณกำลังลงมือข่มขืนฉันจริงๆ แล้ว” “ไม่จำเป็นต้องข่มขืนหรอกชาครียา ผมกล้าเอาหัวเป็นประกันว่าอีกไม่กี่นาที คุณต้องครางกระเส่า หยัดกายเข้าหา และเรียกร้องให้ผมมอบสิ่งนี้ให้กับคุณ” ลูฟร์กดกายแข็งขึงให้เสียดสีกับดอกไม้สวาทอย่างยั่วยวน ปลุกไฟสวาทในตัวชาครียาให้ลุกพล่านทั่วเรือนกาย “ได้โปรด...ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ...” “จะร้องให้ผมปล่อยคุณทำไม แค่เพียงถูกผมจูบ คุณยังส่งเสียงครางกระเส่าถึงเพียงนี้ หากผมมอบเจ้านี้ให้ไปอยู่ในตัวของคุณ ผมสาบานได้ว่าคุณต้องร้องครวญครางจนบ้านแตกแน่” ชาครียาหมดโอกาสในการร้องหาอิสระให้กับตนเอง เรียวปากอิ่มถูกบดขยี้จุมพิตด้วยริมฝีปากร้อนรุ่มอย่างเร่าร้อนดุดันไร้ความปรานี กำลังถูกสูญวิญญาณออกจากร่าง ด้วยจุมพิตอันแสนเร่าร้อนของดอนลูฟร์! ชาครียาไม่ได้ตั้งใจแบล็คเมล์ลูฟร์ว่าเขาเป็นคนข่มขืนเธอ แต่เพราะถูกบิดาบังคับจึงจำต้องยอมทำเช่นนั้น และเธอก็ได้รับการลงโทษจากการแบล็คเมล์อย่างสาสม ลูฟร์ คาดิโอร์ ไม่ปล่อยให้ชาครียาลอยนวล เขามอบบทลงโทษชาครียาด้วยเปลวไฟสวาทอันเร่าร้อน ซึ่งชาครียาไม่อาจหนีพ้นจากกรงเล็บของเขาไปได้แม้วินาทีเดียว...