เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

“แก...ไอ้สารเลว...ปล่อยฉัน...หมาขี้เรือนอย่างแก อย่ามาบังอาจแตะต้องตัวฉัน” “อย่าว่าแต่แตะต้องเลย ไอรินดา หมาขี้เรือนคนนี้มันเด็ดปีก เด็ดหางนางฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว แถมยังทำให้นางฟ้าแสนดีอย่างคุณครางกระเส่าเป็นลูกแมวตัวเชื่องอยู่ใต้เรือนกายของมันด้วย” “ฉันจะฆ่าแก...ฉันจะฆ่าแก” “รำคาญชะมัด เมื่อคืนไม่เห็นร้องกรี๊ดๆ แบบนี้เลย มีแต่เสียงครางเป็นลูกแมว เร่งให้ผมกระแทกเจ้านี่เข้าหาตัวคุณแรงๆ และลึกๆ แถมยังกัดไปตามลำคอของผมเวลาไคลแมกซ์ด้วย” ไม่ได้เค้นเสียงเยาะหยันปากเปล่าเท่านั้น แต่โรนิลกดท่อนเนื้อ ซึ่งขยายใหญ่โตพองตัวเต็มที่ กดเสียดสีตั้งแต่หน้าท้องแบนราบลงไปหาดอกไม้สวาท แยกกลีบดอกไม้ด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วกดท่อนเนื้อสะกิดรัวเร็วกับติ่งสวาทอย่างยั่วยวนไปพร้อมๆ กันด้วย